Τα παλαιότερα ανθρώπινα τέχνεργα που έχουν βρεθεί στο Μεξικό είναι πέτρινα εργαλεία που βρέθηκαν στην κοιλάδα του Μεξικού και κατασκευάστηκαν πριν περίπου 10.000 χρόνια.[1] Το Μεξικό είναι η περιοχή όπου εξημερώθηκε το καλαμπόκι, η ντομάτα και τα φασόλια, με αποτέλεσμα τη μετατροπή των κοινωνιών κυνηγών-συλλεκτών σε μόνιμα αγροτικά χωριά περίπου το 5000 π.Χ.[2] Ανάμεσα στους πρώτους σύνθετους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό ήταν οι Ολμέκοι, οι οποίοι άκμασαν στις ακτές του κόλπου το 1500 π.Χ.[3]

Στην επακόλουθη προκλασική περίοδο, οι Μάγια και οι Ζαποτέκοι ανέπτυξαν περίτεχνα κέντρα στο Καλακμούλ και στο Μόντε Αλμπάν αντίστοιχα. Την ίδια περίοδο αναπτύσσονται τα πρώτα πραγματικά μεσοαμερικανικά συστήματα γραφής. Η γραπτή παράδοση έφτασε στη κορωνίδα της με την κλασσική ιερογλυφική γραφή των Μάγια.[4] Στο κεντρικό, η κλασσική περίοδος είδε την άνοδο του Τεοτιουακάν, μια στρατιωτική και εμπορική αυτοκρατορία της οποίας η πολιτική επιρροή έφτανε μέχρι τους Μάγια στο νότο. Το Τεοτιουακάν, με περισσότερους από 150.000 κατοίκους, έχει μερικές από τις μεγαλύτερες πυραμίδες στην προκολομβιακή Αμερική.[5] Μετά την πτώση του Τεοτιουακάν το 600 μ.Χ. αναδείχθηκαν άλλα κέντρα, όπως το Σοτσικάλκο.

Υπήρχαν δύο πολιτιστικά κέντρα πριν από την ισπανική κατοχή, ένα στο βορρά, των Τολτέκων και ένα στο νότο, των Μάγια. Τα δύο βασίλεια διατηρούσαν μεταξύ τους καλές σχέσεις. Το βασίλειο όμως των Τολτέκων καταστράφηκε από τις επιδρομές των διάφορων φυλών από το βορρά και από τις δικές του εσωτερικές αντιθέσεις, γύρω στο 12ο - 13ο αιώνα. Την ίδια εποχή εμφανίζεται και η φυλή των Αζτέκων, που ανήκαν στην ίδια φυλή με τους Τολτέκους.

Στα 1519 αποβιβάστηκε στο Μεξικό ο Ερνάν Κορτές με 500 κονκισταδόρ και αναζητώντας χρυσό, αποφάσισε να κατακτήσει την αυτοκρατορία των Αζτέκων.[6] Εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις των φυλών, κατάκτησε για λογαριασμό της Ισπανίας το μεγαλύτερο μέρος του Μεξικού, προσηλυτίζοντας τους Μεξικανούς δια πυρός και σιδήρου και με την Ιερά Εξέταση στο χριστιανισμό. Ο Μοντεζούμα Β΄ προσπάθησε ανεπιτυχώς να τον σταματήσει προσφέροντάς του δώρα. Λίγο αργότερα ακολούθησε επιδημία ευλογιάς, την οποία μετέφεραν οι Ισπανοί και για την οποία οι Μεσοαμερικανικοί δεν είχαν ανοσία, αποδεκατίζοντάς τους.[7] Σύμφωνα με κάποια υποτυπώδη απογραφή που έγινε, ο πληθυσμός στα 1670 - 1690 δεν ξεπερνούσε το 1 εκατομμύριο περίπου από τα 8-9 που υπήρχαν πριν 100 χρόνια. Οι Ισπανοί ονόμασαν την περιοχή Νέα Ισπανία και έκτισαν την πόλη του Μεξικού στη θέση του Τενοτστιτλάν, πρωτεύουσας των Αζτέκων.

Το 1810 ένας μιγάς ιερέας, ο Μιγκέλ Ιδάλγο ι Κοστίγια (Miguel Hidalgo y Costilla) κήρυξε την επανάσταση εναντίον των Ισπανών, αλλά τον συνέλαβαν και τον εκτέλεσαν τις 31 Ιουλίου 1811. Την ηγεσία ανέλαβε ο Χοσέ Μαρία Μορέλος, καταλαμβάνοντας πόλεις-κλειδιά. Μέχρι το 1820, η επανάσταση είχε καταπνιγεί, μέχρι που ο Αγουστίν δε Ιτουρμπίδε πήρε το μέρος του Βισέντε Γκερρέρο και τις 24 Αυγούστου 1821 ο τελευταίος Ισπανός διοικητής υπέγραψε το διάταγμα της ανεξαρτησίας του Μεξικού. Ο Ιτουρμπίδε αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας, αλλά μια εξέγερση εναντίον του το 1823 δημιούργησε τις Ηνωμένες Πολιτείες του Μεξικού. Πρώτος πρόεδρος ορίστηκε ο Γουαδελούπε Βικτόρια. Το 1829, ο Γκερρέρο κατήργησε τη δουλεία.

Το 1836, στην εξουσία ανέβηκε ο Αντόνιο Λόπες ντε Σάντα Άννα. Σε αντίδραση για την αναστολή του συντάγματος, παραμελημένες ακριτικές περιοχές αποσχίστηκαν, σχηματίζοντας τη Δημοκρατία του Τέξας, τη Δημοκρατία του Ρίο Γκράντε και τη Δημοκρατία του Γιουκατάν. Το Τέξας αργότερα εντάχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη συνέχεια ακολούθησε Αμερικανομεξικανικός πόλεμος την περίοδο 1846-48, με τη λήξη του οποίου το Μεξικό αναγκάστηκε να παραχωρήσει περίπου το ένα τρίτο των εδαφών του στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανάμεσα στις οποίες ήταν η Άνω Καλιφόρνια και το Νέο Μεξικό. Οι Αμερικανοί αγόρασαν το 1854 τμήματα της σημερινής Αριζόνα και του Νέου Μεξικού.[8] Μετά την ανατροπή του Σάντα Άννα το 1857, ακολούθησε τριετής εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε συντηρητικούς και φιλελεύθερους, ο οποίος έληξε με νίκη των φιλελευθέρων του Μπενίτο Χουάρες.

Το 1859 προσφέρθηκε στον Μαξιμιλιανό της Αυστρίας το στέμμα του Μεξικού, το οποίο όμως αρχικά αρνήθηκε. Τελικά το 1863, ύστερα από πιέσεις του Ναπολέοντα Γ΄, δέχθηκε την πρόταση. Το 1864, ο γαλλικός στρατός καταλαμβάνει το Μεξικό, για να απελευθερωθεί και πάλι 3 χρόνια αργότερα από το Χουάρες. Με την αποχώρηση του γαλλικού στρατού, ο Μαξιμιλιανός τουφεκίστηκε στο Κερέταρο στις 19 Ιουνίου του 1867.

Ο Πορφίριο Ντίας ήταν ηγετική μορφή στην πολιτική ζωή της χώρας στο τέλος του 19ου αιώνα. Η περίοδος εξουσίας του σημαδεύτηκε από οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη, αλλά και από κοινωνική ανισότητα και πολιτική καταστολή. Η αποτυχία να βρεθεί ο διάδοχός του στον προεδρικό θώκο και καταγγελίες για νοθεία στις εκλογές του 1910 οδήγησαν στη Μεξικανική Επανάσταση το 1910, αρχικά υπό την ηγεσία του πολιτικού αντιπάλου του Ντίας, Φρανσίσκο Μαδέρο. Ο Μαδέρο εξελέγη πρόεδρος, αλλά ανατράπηκε και δολοφονήθηκε το 1913 και η επανάσταση αναζωπυρώθηκε, και ο Πάντσο Βίγια και ο Εμιλιάνο Ζαπάτα σχημάτισαν τους δικούς τους στρατούς. Μια τρίτη δύναμη, ο συνταγματικός στρατός του Βενουστιάνο Καρράνσα κατάφερε να λήξει τον πόλεμο το 1920, τροποποιώντας το σύνταγμα του 1857. Υπολογίζεται ότι ο πόλεμος οδήγησε στο θάνατο 900.000 ανθρώπων σε σύνολο πληθυσμού 15 εκατομμυρίων το 1910.[9][10]

Τον Καρράνσα διαδέχθηκε στην προεδρία ο Άλβαρο Ομπρεγόν και το 1924 ο Πλούταρκο Ελίας Κάγιες. Το 1929, ο Κάγιες ίδρυσε το Εθνικό Επαναστατικό Κόμμα (αργότερα Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα - PRI), το οποίο κυβέρνησε το Μεξικό μέχρι το 2000. Ανάμεσα στο 1940 και το 1980, το Μεξικό βίωσε περίοδο οικονομικής ανάπτυξης,[11] αλλά οι κοινωνικές ανισότητες παρέμειναν. Επιπλέον, η εξουσία του PRI έγινε σταδιακά αυταρχική και καταπιεστική.[12] Το 1994, η οικονομία του Μεξικού κατέρρευσε, με αποτέλεσμα την αποστολή πακέτου βοηθείας από τον Αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον, αλλά μετά από μακροοικονομικές μεταρρυθμίσεις ανέκαμψε το 1999 είχε ρυθμό ανάπτυξης σχεδόν 7%.[13] Το 2000, για πρώτη φορά μετά από 71 χρόνια, το PRI έχασε τις προεδρικές εκλογές, από το Κόμμα Εθνικής Δράσης και τον Βισέντε Φοξ. Το 2006 τον διαδέχθηκε ο Φελίπε Καλδερόν. Στις εκλογές του 2012, το PRI νίκησε πάλι και πρόεδρος ανακηρύχθηκε ο Ενρίκε Πένια Νιέτο. Το 2018 νικητής των προεδρικών εκλογών αναδείχθηκε ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ.