Στην περιοχή αυτή κατά την αρχαιότητα ζούσαν διάφορες ομάδες, μεταξύ των οποίων οι Γκουτιανοί, οι Χουρρίτες, οι Μανναίοι και οι Αρμένιοι.[1] Η αρχική πατρίδα των Μανναίων βρισκόταν ανατολικά και νότια της λίμνης Ούρμια, με κέντρο περίπου το σύγχρονο Μαχαμπάντ.[2] Η περιοχή περιήλθε υπό περσική κυριαρχία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Κύρου του Μεγάλου και του Δαρείου Α' .

Το Βασίλειο της Κορδουηνής, που προέκυψε από την παρακμάζουσα αυτοκρατορία των Σελευκιδών, βρισκόταν στα νότια και νοτιοανατολικά της λίμνης Βαν μεταξύ Περσίας και Μεσοποταμίας και κυβέρνησε τη βόρεια Μεσοποταμία και τη νοτιοανατολική Ανατολία από το 189 π.Χ. έως το 384 μ.Χ. ως υποτελές κράτος των Πάρθων και των Ρωμαίων. Η Κορδουηνή έγινε υποτελές κράτος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας το 66 π.Χ. και παρέμεινε σύμμαχος με τους Ρωμαίους μέχρι το 384 μ.Χ. Μετά το 66 π.Χ., πέρασε άλλες 5 φορές στον έλεχο της Ρώμης και της Περσίας. Η Κορδουηνή βρισκόταν στα ανατολικά της Τιγρανόκερτας, δηλαδή στα ανατολικά και νότια του σημερινού Ντιγιάρμπακιρ στη νοτιοανατολική Τουρκία.

Μερικοί ιστορικοί έχουν συσχετίσει μια σύνδεση μεταξύ του Κορδουηνή με τα σύγχρονα ονόματα των Κούρδων και του Κουρδιστάν. [3] [4] [5] Ο Τ.Α. Σίνκλερ απέρριψε αυτόν τον προσδιορισμό ως ψευδή,[6] ενώ μια κοινή συσχέτιση υποστηρίζεται στην Εγκυκλοπαίδεια της Κολούμπια.[7]

Παρακάτω αναφέρονται από τις αρχαίες περιοχές του Κουρδιστάν και τα αντίστοιχα σύγχρονά τους ονόματα: [8]

Μία από τις παλαιότερες καταγραφές της φράσης γη των Κούρδων βρίσκεται σε ένα ασσυριακό χριστιανικό έγγραφο της ύστερης αρχαιότητας, που περιγράφει τις ιστορίες Ασσύριων αγίων της Μέσης Ανατολής, όπως ο Αμπντίσο. Όταν ο σασσανίδης Μαρζμπάν ρώτησε τον Αμπντίσο για τον τόπο καταγωγής του, εκείνος απάντησε ότι, σύμφωνα με τους γονείς του, κατάγονταν από τη Χάζα, ένα χωριό στην Ασσυρία . Ωστόσο, αργότερα εκδιώχθηκαν από τη Χάζα από ειδωλολάτρες και εγκαταστάθηκαν στο Ταμανόν, το οποίο σύμφωνα με τον Αμπτνίσο βρισκόταν στη χώρα των Κούρδων. Το Ταμανόν βρίσκεται ακριβώς βόρεια των σύγχρονων συνόρων Ιράκ-Τουρκίας, ενώ η Χάζα βρίσκεται 12 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του σύγχρονου Ερμπίλ . Σε άλλο απόσπασμα του ίδιου εγγράφου, η περιοχή του ποταμού Χαμπούρ προσδιορίζεται επίσης ως χώρα των Κούρδων . [9] Σύμφωνα με τους αλ-Μουκαντασί και Γιακούτ αλ-Χαμαουί, το Ταμανόν βρισκόταν στις νοτιοδυτικές ή νότιες πλαγιές του όρους Τζούντι και νότια της Τζίζρε.[10] Άλλες γεωγραφικές αναφορές στους Κούρδους σε συριακές πηγές εμφανίζονται στο χρονικό του Ζουκνίν, στα γραπτά του Μιχαήλ του Σύρου και στον Μπαρ Εβραίο. Αναφέρουν τα βουνά Καρντού, την πόλη Καρντού και τη χώρα Καρνταουάε. [11]

 

Χάρτης του Τζιμπάλ (βουνά της βορειοανατολικής Μεσοποταμίας), που επισημαίνει τα «Κουρδικά θέρετρα για το καλοκαίρι και το χειμώνα», τα κουρδικά εδάφη. Χάρτης του Ιμπν Χαουκάλ, 977 μ.Χ.

 

Χάρτης από το Ντιουάν Λουγάτ αλ-Τουρκ του Μαχμούντ αλ-Κασγκαρί (1072–74), που δείχνει το Αρντ αλ-Ακράντ, στα αραβικά για τη «γη των Κούρδων», που βρίσκεται μεταξύ του Αρντ αλ-Σαμ (δηλ. Συρία) και Αρντ αλ-Ιρακάιν (δηλ. Ιράκ).

Τον δέκατο και τον ενδέκατο αιώνα, πολλά κουρδικά πριγκιπάτα εμφανίστηκαν στην περιοχή: στο βορρά οι Σαδαδίδες (951–1174) (στην ανατολική Υπερκαυκασία μεταξύ των ποταμών Κύρου και Αράς ) και οι Ραβαδίδες (955–1221) (με κέντρο το Ταμπρίζ και οι οποίοι ήλεγχαν όλο το Αζερμπαϊτζάν ), στα ανατολικά τους Χασανβαϊχίδες (959–1015) (στο Ζάγρος μεταξύ Σαχρισόρ και Χουζιστάν) και τους Αναζήδες (990–1116) (με κέντρο το Χουλβάν) και στα δυτικά τους Μαρουανίδες (990–1096) μέχρι το νότια του Ντιγιάρμπακιρ και βόρεια της Τζαζίρα . [12] [13]

Το Κουρδιστάν τον Μεσαίωνα ήταν μια συλλογή ημιανεξάρτητων και ανεξάρτητων κρατών που ονομάζονταν εμιράτα . Ονομαστικά βρισκόταν υπό έμμεση πολιτική ή θρησκευτική επιρροή Χαλίφηδων ή σάχηδων. Μια περιεκτική ιστορία αυτών των κρατών και της σχέσης τους με τους γείτονές τους δίνεται στο κείμενο του Σαραφναμά, που γράφτηκε από τον πρίγκιπα Σαράφ αλ-Ντιν Μπιτλισί το 1597. [14] [15] Τα εμιράτα περιλάμβαναν αυτά του Μπαμπάν, του Σοράν, του Μπαντινάν και του Γκαρμιάν στο νότο, του Μποχράν (ή Μποτάν) και Μπαντλίς στα βόρεια, και του Μουκριγιάν και Αρνταλάν στα ανατολικά.

Η παλαιότερη μεσαιωνική βεβαίωση του τοπωνυμίου Κουρδιστάν βρίσκεται σε ένα αρμενικό ιστορικό κείμενο του 12ου αιώνα από τον Ματθαίο Έδεσσας. Περιέγραψε μια μάχη κοντά στην Άμιδα και το Σιβερέκ το 1062 ως ότι έλαβε χώρα στο Κουρδιστάν.[16] [17] Η δεύτερη αναφορά εμφανίζεται στην προσευχή από την κολοφώνα ενός αρμενικού χειρογράφου των Ευαγγελίων, που γράφτηκε το 1200. [18] [19]

Μια μεταγενέστερη χρήση του όρου Κουρδιστάν βρίσκεται στα έγγραφα της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας το 1336[20] και στο Νουζχάτ αλ Κουλούμπ, που γράφτηκε από τον Χαμντολά Μοστοφί το 1340. [21]

 

Πρόταση της Βρετανικής Κυβέρνησης το 1921 από τον Γραμματέα για τις αποικίες, Ουίνστον Τσόρτσιλ, για μια αυτόνομη περιοχή του Κουρδιστάν.

 

Χάρτης του άτλαντα Τζαντίντ, του πρώτου μουσουλμανικού άτλαντα, εξεδομένου το 1803, με το Κουρδιστάν σε μπλε

 

Τα κουρδικά ανεξάρτητα κράτη και αυτόνομα πριγκιπάτα, γύρω στο 1835

Σύμφωνα με τον Σαράφ αλ-Ντιν Μπιτλισί στο Σαραφναμά του, τα όρια της κουρδικής γης ξεκινούν από το στενό του Ορμούζ στον Περσικό Κόλπο και εκτείνονται σε μια ισόρροπη γραμμή μέχρι το τέλος της Μαλάτειας και του Μαράς.[22] Ο Εβλιγιά Τσελεμπή, ο οποίος ταξίδεψε στο Κουρδιστάν μεταξύ των ετών 1640 και 1655, ανέφερε διάφορες περιοχές του Κουρδιστάν, συμπεριλαμβανομένων των Ερζερούμ, Βαν, Χακάρι, Τζιζρέ, Ιμαντίγια, Μοσούλη, Σαχριζόρ, Χαρίρ, Αρνταλάν, Βαγδάτη, Ντέρνε, Ντερτένγκ, μέχρι τη Βασόρα . [23]

 

Το Κουρδιστάν (σκιασμένη περιοχή) όπως προτάθηκε από τη Συνθήκη των Σεβρών.

Τον 16ο αιώνα, μετά από παρατεταμένους πολέμους, οι περιοχές των Κούρδων χωρίστηκαν μεταξύ της αυτοκρατορίας των Σαφαβιδών και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μια σημαντική διαίρεση του Κουρδιστάν συνέβη στον απόηχο της Μάχης του Τσαλντιράν το 1514 και επισημοποιήθηκε με τη Συνθήκη του Ζουχάμπ του 1639 . [24] Μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Σύμμαχοι προσπάθησαν να διασπάσουν το Κουρδιστάν (όπως περιγράφεται λεπτομερώς στην τελικώς μη επικυρωμένη Συνθήκη των Σεβρών) μεταξύ πολλών χωρών, συμπεριλαμβανομένου του Κουρδιστάν, της Αρμενίας και άλλων χωρών. Ωστόσο, η ανακατάκτηση αυτών των περιοχών από τις δυνάμεις του Κεμάλ Ατατούρκ (και άλλα πιεστικά ζητήματα) έκανε τους Συμμάχους να αποδεχθούν την Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και τα σύνορα της σύγχρονης Δημοκρατίας της Τουρκίας, αφήνοντας τους Κούρδους χωρίς ανεξάρτητη ή αυτόνομη περιοχή[25] Άλλες κουρδικές περιοχές ανατέθηκαν στα νέα βρετανικά και γαλλικά προτεκτοράτα του Ιράκ και της Συρίας .

Στη Διάσκεψη Ειρήνης του Σαν Φρανσίσκο του 1945, η κουρδική αντιπροσωπεία πρότεινε την εξέταση του εδάφους που διεκδικούσαν οι Κούρδοι, το οποίο περιελάμβανε μια περιοχή που εκτείνεται από τις ακτές της Μεσογείου κοντά στα Άδανα έως τις ακτές του Περσικού Κόλπου κοντά στο Μπουσέχρ, και περιλάμβανε τις περιοχές των Λουρ στο νότια όρη Ζάγρος.[26][27]

Ο ακαδημαϊκός ιστορικός Ζορντί Τεζέλ έχει προσδιορίσει το «Μεγάλο Κουρδιστάν» ως έναν από τους «κουρδικούς μύθους» που το ΚΔΚΣ προωθούσε στους Κούρδους στη Συρία. [28]

Μια ακαδημαϊκή πηγή που δημοσιεύτηκε από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ έχει περιγράψει χάρτες του ευρύτερου Κουρδιστάν που δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του 1940 και μετά ως εξής: «Αυτοί οι χάρτες έχουν γίνει μερικά από τα πιο επιδραστικά εργαλεία προπαγάνδας για τον κουρδικό εθνικιστικό λόγο. Απεικονίζουν μια εξαιρετικά μεγάλη εκδοχή του εδάφους του Κουρδιστάν, που εκτείνεται σε περιοχές χωρίς πλειοψηφίες Κούρδων. Παρά την παραγωγή τους με πολιτικούς στόχους που σχετίζονται με συγκεκριμένους ισχυρισμούς για τη δημογραφική και εθνογραφική δομή της περιοχής και τις αμφισβητήσιμες μεθοδολογίες τους, έχουν γίνει «το Κουρδιστάν στο μυαλό των Κούρδων» και τα όρια που υποδεικνύουν έχουν γίνει εύκολα αποδεκτά». [29] Στις παραπάνω περιοχές, οι Κούρδοι αποτελούν πλειοψηφία σε μια περιοχή περίπου από την Σανλιούρφα μέχρι το Χακιάρι στη Τουρκία, σε μεγάλο μέρος του αυτόνομου Κουρδιστάν στο Ιράκ, σε περιοχές της ανατολικής Συρίας και στην λωρίδα γης δυτικά της λίμνης Ούρμια στο Ιράν.

Στο τέλος του Πολέμου του Κόλπου του 1991, ο Συνασπισμός του Κόλπου δημιούργησε μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από το βόρειο Ιράκ για να παράσχει ανθρωπιστική βοήθεια και να προστατεύσει τους Κούρδους από ιρακινές αεροπορικές επιθέσεις. Εν μέσω της αποχώρησης των ιρακινών δυνάμεων από τρεις βόρειες επαρχίες, η περιοχή του Κουρδιστάν εμφανίστηκε το 1992 ως μια αυτόνομη οντότητα εντός του Ιράκ με τη δική της τοπική κυβέρνηση και κοινοβούλιο.[30] Μια έκθεση των ΗΠΑ του 2010, που γράφτηκε πριν από την αστάθεια στη Συρία και το Ιράκ μετά το 2014, επιβεβαίωσε ότι «το Κουρδιστάν μπορεί να υπάρχει μέχρι το 2030». [31] Η αποδυνάμωση του ιρακινού κράτους μετά την επίθεση του 2014 στο Βόρειο Ιράκ από το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε έχει επίσης παρουσιάσει μια ευκαιρία για ανεξαρτησία για το Ιρακινό Κουρδιστάν, [32] επαυξημένη από την κίνηση της Τουρκίας προς την αποδοχή ενός τέτοιου κράτους, αν και αντιτίθεται σε κινήσεις προς κουρδική αυτονομία στην Τουρκία και τη Συρία. [33]

 

Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν το 1997

Η ενσωμάτωση στην Τουρκία των κουρδικών περιοχών της ανατολικής Ανατολίας επικρίθηκε από πολλούς Κούρδους και είχε ως αποτέλεσμα μια μακροχρόνια αυτονομιστική σύγκρουση στην οποία έχουν χαθεί δεκάδες χιλιάδες ζωές. Στην περιοχή σημειώθηκαν πολλές μεγάλες κουρδικές εξεγέρσεις, συμπεριλαμβανομένης της εξέγερσης Κοτσγκιρί το 1920 υπό τους Οθωμανούς. Στη συνέχεια διαδοχικές εξεγέρσεις υπό το τουρκικό κράτος, συμπεριλαμβανομένης της εξέγερσης του Σέιχ Σαΐντ το 1924, της Δημοκρατίας του Αραράτ το 1927 και της εξέγερσης του Ντερσίμ το 1937. Όλα καταστράφηκαν βίαια από τις αρχές. Η περιοχή κηρύχθηκε κλειστή στρατιωτική περιοχή από την οποία η είσοδος αλλοδαπών απαγορεύτηκε μεταξύ των ετών 1925 και 1965. [34] [35] [36]

Σε μια προσπάθεια να αρνηθεί την ύπαρξή τους, η τουρκική κυβέρνηση κατηγοριοποίησε τους Κούρδους ως «Ορεινούς Τούρκους» μέχρι το 1991.[37] [38] [39] Οι λέξεις «Κούρδοι», «Κουρδιστάν» ή «Κούρδοι» απαγορεύτηκαν επίσημα από την τουρκική κυβέρνηση.[40] Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980, η κουρδική γλώσσα απαγορεύτηκε επίσημα στη δημόσια και ιδιωτική ζωή. [41] Πολλοί άνθρωποι που μιλούσαν, δημοσίευσαν ή τραγουδούσαν στα Κουρδικά συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. [42] Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούσαν τα κουρδικά συμφέροντα απαγορεύτηκαν. [40]

Το 1983, οι κουρδικές επαρχίες συμπεριλήφθηκαν στην περιοχή υπό κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η οποία τέθηκε υπό στρατιωτικό νόμο ως απάντηση στις δραστηριότητες της μαχητικής αυτονομιστικής οργάνωσης, Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν.[43] [44] Ο ανταρτοπόλεμος που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1980 και του 1990 κατά τον οποίο μεγάλο μέρος της υπαίθρου εκκενώθηκε, χιλιάδες κουρδικά χωριά καταστράφηκαν από την κυβέρνηση και πραγματοποιήθηκαν πολυάριθμες συνοπτικές εκτελέσεις και από τις δύο πλευρές. [45] [46] [47] Επεβλήθησαν εμπάργκο στον επισιτισμό σε κουρδικά χωριά και πόλεις.[48] [49] Δεκάδες χιλιάδες σκοτώθηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. [50]

Η Τουρκία φοβόταν ιστορικά ότι ένα κουρδικό κράτος στο Βόρειο Ιράκ θα ενθάρρυνε και θα υποστήριζε τους Κούρδους αυτονομιστές στις παρακείμενες τουρκικές επαρχίες και, ως εκ τούτου, ιστορικά έχει αντιταχθεί σθεναρά στην ανεξαρτησία των Κούρδων στο Ιράκ. Ωστόσο, μετά το χάος στο Ιράκ μετά την εισβολή των ΗΠΑ, η Τουρκία συνεργάζεται όλο και περισσότερο με την αυτόνομη περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν.[51] Η λέξη «Κουρδιστάν», είτε σε γραπτή, είτε σε προφορική έκφραση, μπορεί ακόμα να οδηγήσει σε κράτηση και δίωξη στην Τουρκία. [52] [53] [54] Το Κουρδιστάν έχει χαρακτηριστεί ως «διεθνής αποικία» από τον μελετητή Ισμαήλ Μπεσικτσί.[55]

Η επιτυχής επίθεση στο Βόρειο Ιράκ το 2014 από το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε, με την επακόλουθη αποδυνάμωση της ικανότητας του ιρακινού κράτους να ασκήσει εξουσία, παρουσίασε μια «χρυσή ευκαιρία» για τους Κούρδους να αυξήσουν την αυτονομίας τους και πιθανώς να ανακηρύξουν ανεξάρτητο Κουρδικό κράτος. [56] Το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε, που αιχμαλώτισε περισσότερους από 80 Τούρκους στη Μοσούλη κατά τη διάρκεια της επίθεσής τους, είναι εχθρός της Τουρκίας, καθιστώντας το Κουρδιστάν χρήσιμο για την Τουρκία ως ουδέτερο κράτος. Στις 28 Ιουνίου 2014, ο Χουσέιν Τσελίκ, εκπρόσωπος του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), έκανε σχόλια στους Financial Times δηλώνοντας την ετοιμότητα της Τουρκίας να δεχτεί ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν στο βόρειο Ιράκ. [57] Διάφορες πηγές ανέφεραν ότι η Αλ Νούσρα έχει εκδώσει φετφά με κάλεσμα για δολοφονίες γυναικόπαιδων Κούρδων στη Συρία[58] και οι μάχες στη Συρία έχουν οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες να καταφύγουν στην περιοχή του Κουρδιστάν του Ιράκ΄[59] [60] [61] Το 2015, η Τουρκία υποστήριζε ενεργά την αλ Νούσρα, [62] αλλά τον Ιανουάριο του 2017, το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας δήλωσε ότι η αλ Νούσρα είναι τρομοκρατική ομάδα και έχει ενεργήσει ανάλογα. [63]