Ομαδική αυτοκτονία γυναικών Τζαουχάρ κατά την τρίτη πτώση του οχυρού του 1568. Η ζωγραφιά χρονολογείται από το 1590-1595.

Η πόλη θεωρείται ότι ιδρύθηκε το 7ο [1] ή αρχές 8ο [2] αιώνα και παρέμεινε ως η πρωτεύουσα του βασιλείου Μεβάρ (πρώην όνομα του πριγκιπάτου του Ουνταϊπούρ) μέχρι το 1568 όταν αυτή μεταφέρθηκε στο Ουνταϊπούρ. Το 1326 πέρασε στο έλεγχο της δυναστείας των Ρατζπούτ.[1] Πέρασαν πολλές δυναστείες οι οποίες κυβέρνησαν το οχυρό: οι Μορίς/Μαούγας (τον 7ο-8ο αιώνα), οι Πρατιχάρας (το 9ο αιώνας), οι Παραμάρας (το 10ο-11ο αιώνας), οι Σολάνκις (το 12ο αιώνα) και στην συνέχεια οι Γκουχιλότς / Σισοντίας.[3]

Το οχυρό καταλήφθηκε και λεηλατήθηκε τρεις φορές μετά από μακρές πολιορκήσεις μουσουλμάνων κατακτητών. Και στις τρεις καταλήψεις έγιναν τρεις ηρωικές Τζαουχάρ [3] όπου οι γυναίκες αυτοκτόνησαν ομαδικά με αυτοπυρπόληση ώστε να μην αιχμαλωτιστούν από τον εχθρό. Η πρώτη λεηλασία έγινε από τον Σουλτάνο Αλαουντίν Κχίλζι το 1303 μετά από επτάμηνη πολιορκία. Ο Ρανά Κουμπχά ο οποίος βασίλεψε μεταξύ 1433-68 μετέτρεψε το Τσιτόργκαρθ σε κύρια δύναμη στην περιοχή. Τότε ανοικοδομήθηκε ο Πύργος της Νίκης και το ομώνυμο οχυρό Κουμπαχαλγκάρθ το οποίο βρίσκεται 110 χιλιόμετρα δυτικά. Το 1535 έγινε η δεύτερη λεηλασία από τον Σουλτάνο Μπαχαντούρ Σαχ του Γκουζαράτ. Η τρίτη λεηλασία έγινε το 1568 από τον Μουγκάλ (ινδομογγόλο) κατακτητή Ακμπάρ μετά από πεντάμηνη πολιορκία. Μετά την τρίτη λεηλασία μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα στο Ουνταϊπούρ.[2]

Οι καταλήψεις του οχυρού θεωρούνται σημαντικές στιγμές στην λαογραφία και στην ιστορία των Ρατζπούτ.[2] Για την πρώτη λεηλασία του οχυρού έχει γραφτεί το επικό ποίημα Παντμαβάτ το 1540 (Χίντι: पद्मावत) στην γλώσσα Αβαντχί (αποτελεί διάλεκτο μεταξύ Χίντι και Ουρντού) όπου με μυθοπλασία περιγράφεται η πρώτη πολιορκία στο οχυρό του Τσιτόγκαρθ από τον μουσουλμάνο Σουλτάνο Αλαουντίν Κχίλζι για την ομορφιά της βασίλισσας Ρανί Παντμίνι, γυναίκα του βασιλιά Ραβάλ Ρατάν Σινγχ.[4]