Η πόλη ιδρύθηκε εκ του μηδενός ως στρατιωτική αποικία από τον αυτοκράτορα Τραϊανό γύρω στο 100 μ.Χ. Προοριζόταν κυρίως ως προπύργιο εναντίον των Βερβέρων στα κοντινά βουνά Aures. Κατοικήθηκε αρχικά σε μεγάλο βαθμό από Ρωμαίους βετεράνους των Παρθικών εκστρατειών, στους οποίους χορηγήθηκε γη σε αντάλλαγμα για τα έτη υπηρεσίας.

Η πόλη απόλαυσε ειρηνική ύπαρξη στους πρώτους αρκετούς αιώνες της ζωής της και έγινε κέντρο Χριστιανικής δραστηριότητας που αρχίζει τον 3ο αιώνα, καθώς και Δονατιστικό κέντρο τον 4ο αιώνα.

Κατά τον 5ο αιώνα, η πόλη λεηλατήθηκε από τους Βανδάλους πριν πέσει σε παρακμή. Το 535, ο Βυζαντινός στρατηγός Σολομών βρήκε την πόλη άδεια όταν ήρθε να την καταλάβει. Τον επόμενο αιώνα η πόλη επανακατοικήθηκε ως μια κυρίως Χριστιανική πόλη πριν λεηλατηθεί από τους Βέρβερους τον 5ο αιώνα. Κατά τη διάρκεια της Χριστιανικής περιόδου, η Τιμγκάντ ήταν επισκοπή,η οποία έγινε γνωστή στο τέλος του 4ου αιώνα, όταν ο Επίσκοπος Οπτάτος έγινε εκπρόσωπος του Δονατιστικού κινήματος. Μετά τον Οπτάτο, η πόλη είχε δύο επισκόπους, τον δονατιστή Γκαουδέντιο (Gaudentius) και τον καθολικό Φαουστίνο (Faustinus)[1]

Η πόλη αναβίωσε μετά τη Βυζαντινή ανακατάληψη του 6ου αιώνα, αλλά η Αραβική εισβολή έφερε την καταστροφή της, και η κατοχή της έπαψε οριστικά μετά τον 8ο αιώνα.[2]

Καθώς δεν ιδρύθηκαν νέοι οικισμοί στην περιοχή μετά τον 7ο αιώνα, η πόλη διατηρήθηκε κάτω από άμμο ύψους μέχρι ένα περίπου μέτρο. Η επέκταση της Σαχάρας πάνω στα ερείπια ήταν ο κύριος λόγος που η πόλη είναι τόσο καλά διατηρημένη.

Μετά την Αραβική λεηλασία του 8ου αιώνα η πόλη εξαφανίστηκε από την ιστορία μέχρι την ανασκαφή της, το 1881.