Η θεμελίωση και η ανέγερση του ναού άρχισαν το 1696. Τα έργα είχαν σχεδόν ολοκληρωθεί το 1701, αλλά τότε σημειώθηκε πυρκαγιά στον ναό, που κάηκε εντελώς και κατέρρευσε. Αναστηλώθηκε από τη σύζυγο του εμπόρου Γκριγκόρι Στρόγκανοφ, τη Μαρία Γιακόβλεβνα, και τα θυρανοίξια έγιναν το έτος 1719 από τον Αρχιεπίσκοπο Πιτιρίμ του Νίζνι Νόβγκοροντ (1719-1738).[1]

Το 1722 ωστόσο ο ναός κλείστηκε από τον Τσάρο Πέτρο Α΄ και έμεινε κλειστός μέχρι τον θάνατό του (1725). Μικρότερες πυρκαγιές συνέβησαν και άλλες φορές (τα έτη 1768, 1782 και 1788). Κατά το διάστημα 1807-1812 ο Αλεξάντερ Στρόγκανοφ χρηματοδότησε μεγάλες επισκευές. Από το 1870 περίπου έως το 1880 ο ναός αποκαταστάθηκε επιμελώς σύμφωνα με σχέδια των αρχιτεκτόνων Λεβ Β. Νταλ (Лев Владимирович Даль, 1834-1878) και Ρόμπερτ Γ. Κιλεβέιν (Роберт Яковлевич Килевейн, 1825-1895). Από τη δεκαετία του 1860 το κωδωνοστάσιο είχε αρχίσει να γέρνει και 20 χρόνια αργότερα είχε αποκλίνει κατά 1,2 μέτρο από την κατακόρυφο στο άνω άκρο του. Το 1887 τα ανώτερα επίπεδά του αποσυναρμολογήθηκαν.

Κατά τη σοβιετική εποχή λήφθηκε απόφαση να κατεδαφισθεί ο ναός, αλλά ο τότε εφημέριος του ναού Σέργιος Βεΐσοφ συνέλεξε ιστορικά έγγραφα και φωτογραφίες, έδωσε αρκετές διαλέξεις υπέρ της πολιτιστικής σημασίας της αρχιτεκτονικής του τεχνοτροπίας, που είναι γνωστή ως «μπαρόκ των Στρόγκανοφ», και κατόρθωσε έτσι να διασώσει τον ναό.[2]

Ο ναός παρέμεινε κλειστός και εγκαινιάσθηκε εκ νέου κατά τη μετασοβιετική εποχή, στις 3 Ιουλίου 1993.