Το σχέδιο που πρότεινε o ντε Λα Βαλέ από το 1654.

Το πρώτο κτίριο σε αυτήν την τοποθεσία ήταν ένα φρούριο με πυρήνα πύργου, που κτίστηκε τον 13ο αι. από τον Μπίργιερ Γιαρλ, για να υπερασπιστεί τη λίμνη Mέλαρεν. Το φρούριο μεγάλωσε σε ένα κάστρο, που τελικά ονομάστηκε Tρεις Κορόνες (Τre Kronor) από την κορυφή του πυρήνα του πύργου, που ήταν διακοσμημένη με τρεις κορώνες. [1]

 Η προσαρμογή του Tέσιν του Νεότερου στην περιοχή της πόλης δυτικά του ανακτόρου στις δεκαετίες 1650 και 1690.

Στις αρχές του 17ου αι. ο βασιλιάς Γουσταύος Β΄ Αδόλφος έκανε σχέδια για ένα νέο βασιλικό ανάκτορο. Τα σχέδια κατέληξαν στο μηδέν, αλλά το 1651, η κόρη του βασίλισσα Χριστίνα διόρισε τον Ζαν ντε Λα Βαλέ αρχιτέκτονα για τα βασιλικά κάστρα, και μεταξύ των αναθέσεών του ήταν να κάνει προτάσεις για τη βελτίωση και την ανακαίνιση του κάστρου Tρεις Κορόνες. Χαλκογραφίες από το 1654 δείχνουν την ιδέα του ντε Λα Βαλέ για ένα πιο σχηματοποιημένο κάστρο, σε ένα υπερυψωμένο οροπέδιο, με μια συνδετική γέφυρα επάνω από τον ποταμό Νόρστρεμ (Norrström). Η βασίλισσα Χριστίνα ανακαίνισε και διακόσμησε εκτενώς το υπάρχον κάστρο: κανένα νέο κάστρο δεν κτίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας της. [2]

Από το 1650 έως το 1660 ο Ζαν ντε Λα Βαλέ έκανε προτάσεις για μεγάλες μετατροπές του κάστρου, αλλά μόνο το 1661, όταν ο Nικόντεμους Τέσιν ο Πρεσβύτερος έγινε αρχιτέκτονας της πόλης και αρχιτέκτονας για τα βασιλικά κάστρα, έγιναν πιο ουσιαστικά σχέδια για ένα νέο κάστρο. Το 1661 παρουσίασε το πρώτο προσχέδιο για μια μετατροπή του βόρειου τμήματος, που ο γιος του, Νικόδημος Τέσιν ο Νεότερος, ξαναδούλευψε αργότερα καιπραγματοποίησε από το 1692 έως το 1696. [1]

Ένας χάρτης του Νησιού της πόλης (Stadsholmen) από τη δεκαετία του 1650, απεικονίζει την πρόταση των ντε Λα Βαλέ για τη μετατροπή του παλαιού κάστρου. Το έργο επέφερε επίσης μια προσαρμογή της ράμπας του κάστρου (Slottsbacken), καθιστώντας το εν μέρει περιφραγμένο από κτίρια. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι προσθήκες του Tέσιν του Νεότερου με μολύβι σε αυτόν τον χάρτη, που πιθανότατα έγιναν στα τέλη του 17ου αι. Υπάρχει ένα πρώιμο σκίτσο για τη δυτική πτέρυγα της βόρειας πρόσοψης και τις δύο καμπύλες πτέρυγες, που περικλείουν την εξωτερική αυλή (και οι δύο κατασκευάστηκαν). Ο Tέσιν ο Νεότερος έκανε επίσης σχέδια για την περιοχή της πόλης δυτικά του ανακτόρου με μεγάλες σκάλες σε ψευδο-προοπτική, όπου βρίσκεται -μεταξύ άλλων κτιρίων- το ανάκτορο Άξελ Οχενστιέρνα, και να ενώσει τον Δυτικό μακρύ δρόμο (Västerlånggatan), μαζί με τον φαρδύ δρόμο, προς τη σημερινή Πλατεία Νομισμάτων (Mynttorget), σε ευθεία μέσα από την πόλη, με την παρούσα Πλατεία Απόρριψης (Brantingtorget), πράγμα που δεν εκτελέστηκε. Είχε οραματιστεί μια οπτική επαφή από το κέντρο του ανακτόρου προς τα δυτικά μέχρι το Νησί των ιπποτών (Riddarholmen). [3]

Το βόρειο τμήμα 1692–1696  Το Βόρειο τμήμα με τη σχεδιασμένη Ράμπα των Λεόντων (Lejonbacken) πριν από την πυρκαγιά του 1697. Από το έργο Σουηδία Αρχαία και Σύγχρονη (Suecia Antiqua et Hodierna).

Το βόρειο τμήμα του σημερινού ανακτόρου κτίστηκε το 1692, μέσα σε μόλις πέντε μήνες, ως μέρος του παλαιού κάστρου Tρεις Κορόνες. Η νέα σειρά είχε το ίδιο αυστηρό μπαρόκ στυλ που παραμένει ακόμη, σε αντίθεση με το υπόλοιπο κάστρο που είναι Αναγεννησιακό. [4]

Στο πρώιμο στάδιο της μετατροπής στη δεκαετία του 1690, αρκετοί ηλικιωμένοι Σουηδοί καλλιτέχνες όπως ο Ντάβιντ Κρέκερ Έρενστραλ και ο Γιόχαν Σύλβιους, ήταν ακόμη ζωντανοί και συνέβαλαν με καλλιτεχνική δουλειά στην ολοκλήρωση της βόρειας σειράς, ιδιαίτερα στο Βασιλικό Παρεκκλήσιο. Ο Έρενστραλ έκανε τους μεγάλους θρησκευτικούς πίνακες και ο Σύλβιους ζωγράφισε τα πλαίσια οροφής (plafond). [5]

Ένα μοντέλο για το αυστηρό ρωμαϊκό μπαρόκ στυλ, συμπεριλαμβανομένης μιας σχετικά αυστηρής κανονικότητας και συμμετρίας, ήταν το Παλάτσο Φαρνέζε στη Ρώμη, στην οποία ο αρχιτέκτονας που ήταν υπεύθυνος για τη μετατροπή, Νικόντεμους Τέσιν ο Νεότερος, πήγε για να μελετήσει κτίρια το 1688. [6]

Τα τείχη που περιβάλλουν τις αποθήκες, τους στάβλους και τα εργαστήρια του κάστρου Tρεις Κορόνες βρίσκονται τώρα πίσω από τη Ράμπα των Λεόντων (Lejonbacken) και στο υπόγειο της βόρειας σειράς. [7] Έτσι, η Ράμπα των Λεόντων κρύβει τον παλαιό -χωρίς παράθυρα- τοίχο πίσω της. Παλαιότεροι τοίχοι μπορούν επίσης να βρεθούν υψηλότερα, σε μεγάλα τμήματα των τοίχων πρόσοψης της βόρειας σειράς. Οι τοίχοι από τους πρώην βορειοανατολικούς και βορειοδυτικούς τετράγωνους γωνιακούς πύργους, για παράδειγμα, είναι παχύτεροι σε αυτό το τμήμα του ισογείου του ανακτόρου, αφού ο Tέσιν χρησιμοποίησε ξανά τους υπόλοιπους τοίχους και τους ενσωμάτωσε στο νέο ανάκτορο. Περίπου τα μισά από τα παλαιά τείχη χρησιμοποιήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, αφού ο πάντα λιτός Κάρολος ΙΑ΄ είχε συμφωνήσει απρόθυμα στη μετατροπή, που ξεκίνησε το 1690. Η οικονομία και η ανακύκλωση ήταν οι κατευθυντήριες αρχές στο κτίριο της βόρειας σειράς. Ως εκ τούτου, η κατασκευή προχώρησε αρκετά γρήγορα και μετά από πέντε μήνες το νέο τμήμα ολοκληρώθηκε και στεγάστηκε. [7] Τα νέα τείχη έγιναν υψηλότερα από τα παλαιά, εκτός από τους πύργους που ήταν εντελώς κλεισμένοι στα νέα τείχη. [7] Η Στοά (Gallery) του Καρόλου ΙΑ΄ είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό, που απομένει από πHårlemanHårleman)οι Γάλλοι τεχνίτεςοι Γάλλοι τεχνίτεςριν από την πυρκαγιά, όλα σύμφωνα με το σχέδιο του Τέσιν. [8]

 Σχέδιο του Νικόντεμους Τέσιν του Νεότερου για το κεντρικό τμήμα της βόρειας πρόσοψης, π. το 1690. Το Βασιλικό Παρεκκλήσιο το 1694.

Ένα νέο Βασιλικό Παρεκκλήσιο στη βόρεια σειρά εγκαινιάστηκε τα Χριστούγεννα του 1696, [5] και μία νέα Αίθουσα του Κράτους σχεδιάστηκε επίσης εκεί. [7] Το παρεκκλήσιο επρόκειτο να αντικαταστήσει το παλαιό παρεκκλήσιο του κάστρου, που είχε ανεγερθεί από τον Ιωάννη Γ' στην ίδια τοποθεσία με τις παλαιές αποθήκες και τους στάβλους του κάστρου Tρεις Κορόνες. [7]

Η κατασκευή του νέου παρεκκλησίου με τις ίδιες αναλογίες με το παλαιό και η προσαρμογή του στους τοίχους του παλαιού παρεκκλησίου, με διατηρημένη υψηλή οροφή μέσα στους τοίχους του πρώην βορειοανατολικού πύργου (τώρα η βορειοανατολική γωνία του ανακτόρου), αποδείχθηκε δύσκολη, επειδή ο Τέσιν ήθελε να τηρήσει το αυστηρό μπαρόκ στυλ, όπου όλα τα παράθυρα θα έπρεπε να έχουν το ίδιο μέγεθος και να τοποθετούνται σε ακριβείς σειρές, παρά τα δωμάτια που υπήρχαν πίσω τους. Για να το επιτύχει αυτό, ο Tέσιν πρόσθεσε έναν ημιώροφο με μικρότερα τετράγωνα παράθυρα, ακριβώς επάνω από την κάτω σειρά των παραθύρων. Αυτά τα μικρότερα παράθυρα περικυκλώνουν τώρα ολόκληρο το κτίριο, ένα απομεινάρι του πρώτου παρεκκλησίου του κάστρου. [7] Μετά την πυρκαγιά, όταν ο Tέσιν μπόρεσε να κάνει πιο ουσιαστικές αλλαγές, το Βασιλικό Παρεκκλήσιο και η Αίθουσα του Κράτους τοποθετήθηκαν στο νότιο τμήμα, [7] και τα έπιπλα και το περιεχόμενο, όπως παγκάκια, οικιακά αργυρά και διακοσμητικά σώζονται σε κάποιο βαθμό στο σημερινό Βασιλικό Παρεκκλήσιο. [7]

Σύμφωνα με ένα σχέδιο πριν από την πυρκαγιά, το ανάκτορο έπρεπε να είναι σε τετράγωνο σχήμα, χωρίς πτέρυγες, σε αυστηρό ρωμαϊκό μπαρόκ στυλ, ουσιαστικά με τα υπόλοιπα τμήματα του κτιρίου να μοιάζουν με το βόρειο τμήμα. Αυτή η πρόταση δεν διατηρήθηκε, και ο ιστορικός Μπόο φον Μάλμμποργκ προτείνει ότι αυτό έγινε, πιθανώς επειδή ο Tέσιν δεν τόλμησε να παρουσιάσει τα ολοκληρωμένα σχέδιά του στον οικονόμο Κάρολο ΙΑ΄. [5]

Το νέο κτίριο απεικονίζεται σε πέντε γκραβούρες στο Σουηδία Παλαιά και Σύγχρονη (Suecia Antiqua et Hodierna), που τυπώθηκε από το 1695 έως το 1702: στην εικόνα Νο. I.19 είναι η νέα βόρεια πρόσοψη του κάστρου, που περιλαμβάνει τη Ράμπα των Λεόντων και την τετράγωνη αυλή, στην εικόνα Νο. I.20 το νέο παρεκκλήσι εσωτερικά, στην εικόνα No. I.21 το εξωτερικό του παρεκκλησίου, στην εικόνα No. I.27 η άποψη της εκκλησίας Χέντβιχ-Ελεονόρας και στην εικόνα No. I.32 άποψη από τον Βασιλικό Κήπο (Kungsträdgården). Η Ράμπα των Λεόντων, η οποία επρόκειτο να οδηγεί στη βόρεια πύλη, τόσο από τα ανατολικά όσο και από τα δυτικά, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ πριν από την πυρκαγιά και αναφέρεται μόνο στα σχέδια. [2]

Η πυρκαγιά του ανακτόρου το 1697

Στις 7 Μαΐου 1697 μια μεγάλη πυρκαγιά στο κάστρο εκδηλώθηκε, με αποτέλεσμα να κτιστεί το σημερινό ανάκτορο της Στοκχόλμης. Η φωτιά κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του προηγούμενου φρουρίου, το Κάστρο Tρεις Κορόνες, εκτός από τα στιβαρά, πρόσφατα κατασκευασμένα τείχη της βόρειας σειράς, τα περισσότερα από τα οποία σώζονται ακόμη. Σε αντίθεση με το υπόλοιπο κάστρο, τα τείχη του βόρειου τμήματς μπορούσαν να επισκευαστούν. [4]

Η πρώτη φάση κατασκευής του νέου ανακτόρου 1697–1709  Τα ερείπια του κάστρου Tρεις Κορόνες (Τre Kronor) μετά την πυρκαγιά το 1697, όπου η βόρεια σειρά εξακολουθεί να στέκεται (στα δεξιά).

Μετά την πυρκαγιά, το Συμβούλιο Αντιβασιλείας του βασιλιά Καρόλου ΙΒ΄ υπό τη διεύθυνση της βασίλισσας Χέντβιχ-Ελεονόρας του Χόλσταϊν-Γκότορπ στο ανάκτορο Kάρλμπεργκ αποφάσισε, ότι ένα νέο κάστρο έπρεπε να κτιστεί στα τείχη του καμένου κάστρου. Ο Νικόντεμους Τέσιν ο Νεότερος ήταν ο αρχιτέκτονας, που διορίστηκε να σχεδιάσει και να κτίσει το νέο Ανάκτορο της Στοκχόλμης. [4] Την ίδια στιγμή που εγκρίθηκαν τα σχέδια του Tέσιν, διορίστηκε επικεφαλής της κατασκευής του ανακτόρου ως μέρος της νέας του θέσης: őverintendent över de Kungliga Slotten (έφορος των Βασιλικών Κάστρων), ένα είδος αρχιτέκτονα του κάστρου. Ο Göran Josuæ Törnquist (αργότερα εξευγενισμένα Adelcrantz) έγινε ο βοηθός έφορος και ο αναπληρωτής του, μια σημαντική θέση στο εργοτάξιο, και ο Hans Conradt Buchegger έγινε π γενικός εργολάβος για την κατασκευή του ανακτόρου. Το 1697 ο Abraham Winantz Svanssköld, ετεροθαλής αδελφός του Tέσιν, διορίστηκε αναπληρωτής αρχιτέκτονας του κάστρου και της αυλής. Μαζί με τον Τέσιν δραστηριοποιήθηκε στην ανέγερση του ανακτόρου και τους βοήθησαν αρκετοί Γερμανοί τεχνίτες. [9] Σημαντικοί γλύπτες και τεχνίτες κατά τα πρώτα χρόνια της κατασκευής ήταν, μεταξύ άλλων, ο Ρενέ Σωβώ, ο Μπερνάρ Φουσκέ ο Πρεσβύτερος και ο γιος του Ζακ Φουσκέ [10].

Ο Tέσιν παρουσίασε τα πρώτα ολοκληρωμένα σχέδια για το νέο ανάκτορο μέσα στο έτος της πυρκαγιάς. Πρώτα, τα απομεινάρια του παλαιού κάστρου ισοπεδώθηκαν: σχεδόν τα πάντα κατεδαφίστηκαν, εκτός μέρος του βόρειου τμήματος με το αυστηρό μπαρόκ του, που ήταν ακόμα όρθια. Η κατεδάφιση έγινε από περίπου 300 άνδρες από τα μέσα Μαΐου 1697 έως τα μέσα της άνοιξης του 1700, όταν τα υπολείμματα του παλαιού πύργου Tρεις Κορόνες επαναχρησιμοποιήθηκαν ως γέμιση για τη Ράμπα των Λεόντων. Κατά συνέπεια, το μεγαλύτερο μέρος του υλικού για το νέο ανάκτορο ήταν νέο. [4]

 Σκίτσο του Tέσιν για το Βασιλικό Παρεκκλήσιο, 1698. Το τελειωμένο σχέδιο του Tέσιν, 1697. Το ανάκτορο τον Σεπτέμβριο του 2014, κτίστηκε σύμφωνα με το σχέδιο του Tέσιν. Τομή του Tέσιν του νότιου τμήματος με την Αίθουσα του Κράτους στα αριστερά και το Βασιλικό Παρεκκλήσιο στα δεξιά, περί το 1700.

Όταν ο Tέσιν πήρε την εντολή να σχεδιάσει το νέο ανάκτορο, εγκατέλειψε μέρη του προηγουμένου σχεδίου του για την κατασκευή ενός τετράγωνου ανακτόρου και πρόσθεσε τις κάτω πτέρυγες που πλαισιώνουν το ανάκτορο στα ανατολικά και δυτικά. [4]

Αυτό έγινε για να δώσει στο ανάκτορο μια πιο μνημειακή εμφάνιση και αυτό θα μπορούσε να εκτελεστεί, καθώς υπήρχε πλέον πιο ανοιχτό έδαφος για να επεκταθεί το ανάκτορο, όπως η δυτική περιοχή όπου βρίσκονταν προηγουμένως η τάφρος του βασιλιά Γουσταύου Α' και οι τύμβοι των κανονιών. Η νοτιοδυτική πτέρυγα έπρεπε να γίνει πιο κοντή, αφού η Μεγάλη Εκκλησία (Storkyrkan) ήταν στον δρόμο. Αυτή η ασυμμετρία, που δημιουργήθηκε από τα διαφορετικά μήκη των πτερύγων, αντισταθμίστηκε με την προσθήκη των δύο αποσπασμένων, ημικυκλικών πτερύγων για τους Βασιλικούς φρουρούς και τους Διοικητές, δυτικά του κεντρικού κτηρίου. Αυτές οι πτέρυγες περιβάλλουν την αυλή. [4] Τα σχέδια και οι αναθέσεις του Tέσιν σε καλλιτέχνες εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν τις προσόψεις, τους τοίχους και τους πέτρινους ψευδοκίονες, καθώς και τους τοίχους, τα δάπεδα, τις κολόνες και τους ψευδοκίονες μέσα στο ανάκτορο, όπως στην Αίθουσα του Κράτους, το Βασιλικό Παρεκκλήσιο και τα κλιμακοστάσια. [11]

Η οικοδόμηση του ανακτόρου συνεχίστηκε με μεγάλη ένταση κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καρόλου ΙΒ΄, αλλά οι δαπανηρές εκστρατείες κατά τον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο ήταν εμπόδια. Ο Κάρολος ΙΒ' έχασε στη μάχη της Πολτάβα το 1709, και εκείνη τη χρονιά το κτίριο του ανακτόρου σταμάτησε εντελώς. Τότε η αυλή είχε ισοπεδωθεί και οι τοίχοι της αυλής είχαν ανεγερθεί σε ύψος ενός ορόφου στο νότιο και ανατολικό τμήμα και σε μισό όροφο στο δυτικό μέρος. Το ανάκτορο παρέμεινε σε αυτή την ημιτελή κατάσταση μέχρι το 1727, όταν το Κοινοβούλιο χορήγησε κεφάλαια για να συνεχιστεί το έργο. Αυτό ήταν ένα χρόνο, πριν αποβιώσει ο Τέσιν. [12]

Κάποιες διακοσμήσεις στα σχέδια του Tέσιν δεν έγιναν ποτέ. Για παράδειγμα, ήθελε να τοποθετήσει έναν έφιππο ανδριάντα του βασιλιά Καρόλου ΙΑ΄ στην εσωτερική αυλή με τον γαλλικό τρόπο εκείνης της εποχής, αλλά του βασιλιά Καρόλου ΙΒ΄ δεν του άρεσε και απέρριψε την ιδέα, καθώς θα «εμπόδιζε εντελώς την όμορφη προοπτική». [7] Ούτε η πρόταση του Tέσιν να στολιστεί το με μπαλούστρα κιγκλίδωμα της οροφής με γλυπτά. Το όραμα του Tέσιν γι' αυτό μπορεί να φανεί σε μια απεικόνιση του ανακτόρου, που έγινε από τον Ζαν Έρικ Ρεν περί το 1770. [13]

Η αποικία των Γάλλων καλλιτεχνών  Πληρωμές για μισθούς που καταβλήθηκαν: μεταξύ των ονομάτων είναι και "Nικόντεμους Τέσιν", περί το 1700.

Η μεγαλύτερη ομάδα καλλιτεχνών ήρθε από τη Γαλλία. Μεταξύ των ετών 1693 και 1699, δεκαέξι Γάλλοι ξυλουργοί, ζωγράφοι και χυτευτές έφτασαν στη Στοκχόλμη. Με πρωτοβουλία του Tέσιν, οι τεχνίτες είχαν λάβει πρόσκληση μέσω του σουηδού διπλωματικού απεσταλμένου στο Παρίσι, Ντάνιελ Κρόνστρεμ, να έρθουν και να εργαστούν για τον Σουηδό βασιλιά. Τους προσφέρθηκαν ετήσιοι μισθοί και καταλύματα. Ο γλύπτης Ρενέ Σωβώ ξεκίνησε με μισθό 1.000 ρίξνταλερ (περίπου 49.550 $ ΗΠΑ το 2014) ετησίως: ήταν από τους πιο ακριβοπληρωμένους στον όμιλο. [14] Μερικοί καλλιτέχνες είχαν φέρει τις οικογένειές τους μαζί τους και δημιούργησαν μια αποικία Γάλλων καλλιτεχνών. Τα μέλη της οικογένειας συμμετείχαν συχνά στις οικοδομικές εργασίες. Ολόκληρη η ομάδα αναφέρεται ως οι Γάλλοι τεχνίτες (de fransöske hantwerkarne). Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν λάβει την εκπαίδευσή τους στη Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής στο Παρίσι και είχαν εργαστεί στην κατασκευή των μεγάλων ανακτόρων του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄ στις Βερσαλλίες. Οι περισσότεροι από τους τεχνίτες ήταν Καθολικοί και ζούσαν και εργάζονταν σε μια πολύ δεμένη κοινότητα κοντά στη γαλλική πρεσβεία στη Στοκχόλμη. Μπορούσαν να ασκήσουν την καθολική τους πίστη μέσα στην αποικία, αλλά αυτό ήταν αυστηρά απαγορευμένο στην υπόλοιπη Σουηδία εκείνη την εποχή. Όταν η οικοδόμηση του ανακτόρου σταμάτησε το 1709, η αποικία διαλύθηκε. Μερικοί τεχνίτες, όπως ο Ρενέ Σωβώ και η οικογένειά του, επέστρεψαν στη Γαλλία, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς παρέμειναν στη Σουηδία, έως ότου απεβίωσαν κατά το πρώτο μέρος του 18ου αι. [14]

Το σχέδιο του Tέσιν για τον περιβάλλοντα χώρο του ανακτόρου  Η πρόταση του Tέσιν του Νεότερου από το 1713 (βόρεια προς τα δεξιά).

Τροποποιήσεις του σχεδίου χρήσης γης για την περιοχή γύρω από τα Ανάκτορα της Στοκχόλμης είχαν προταθεί στις αρχές του 1700, από τον επιθεωρητή Νικόντεμους Τέσιν τον Νεότερο. Τα σχέδια του Tέσιν για την πόλη ολοκληρώθηκαν το 1713, και σε αυτά η περιοχή γύρω από το ανάκτορο έλαβε νέα μορφή. Έγινε μία νέα Βόρεια Γέφυρα (Norrbro) με σειρές από γλυπτά, ένας σπουδαίος βασιλικός καθεδρικός ναός και μια νέα εκκλησία στη Νήσο του Ιππότη (Riddarholm), που μοιάζει με τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Αντικρίζοντας την οδό της Στοκχόλμης σε μια προέκταση του Βασιλικού Kήπου (Kungsträdgården), ο Tέσιν οραματίστηκε μία 112 μ. μεγάλη "αίθουσα νίκης" με στοές και κίονες σε δωρικό ρυθμό, με δύο γωνιακούς πύργους και εκθεσιακούς χώρους 50 μ. χώρο εισόδου. Εκεί θα εκτίθεντο κανόνια, που λαμβάνονταν ως λάφυρα, σημαίες και άλλα πολεμικά τρόπαια. Στh Nήσο των Αγίων (Helgeandsholmen) σχεδίασε έναν ιππόδρομο για ιππικούς αγώνες και άλλες μορφές διασκέδασης, ενώ επρόκειτο να κτιστεί και ένας κήπος αρκούδων. Οι ιδέες δεν εγκρίθηκαν από τον βασιλιά Κάρολο ΙΒ΄, που ήθελε τη Νήσο των Αγίων για τον εαυτό του. [15]

Οι ράμπες επρόκειτο να κατασκευαστούν στον Λόφο του Κάστρου (Slottsbacken), που θα οδηγούσαν σε μια στενή περιοχή μπροστά από τη Μεγάλη Εκκλησία (Storkyrkan), η οποία επρόκειτο να επισκευαστεί με μια νέα μπαρόκ πρόσοψη. Η Μεγάλη Πλατεία (Stortorget) επρόκειτο επίσης να ανοικοδομηθεί και σχεδιάστηκε ένα νέο δημαρχείο και χρηματιστήριο. Ο Tέσιν ήταν πεπεισμένος ότι τα σχέδιά του θα πραγματοποιούνταν μία ημέρα, αλλά η κατασκευή του νέου ανακτόρου τον κράτησε πλήρως απασχολημένο και απαιτούσε μεγάλους οικονομικούς πόρους. Η εποχή της Σουηδικής αυτοκρατορίας πλησίαζε στο τέλος της και όλα τα μεγάλα σχέδια έμεναν ανεκπλήρωτα. [16]

Η δεύτερη φάση κατασκευής του νέου ανακτόρου 1727–1771  Οι Χόρλεμαν και Tέσιν στο εργοτάξιο, έργο του Καρλ Λάρσον, 1896. Το σκίτσο του Καρλ Χόρλεμαν ενός τοίχου στην αίθουσα ακροάσεων του πρίγκιπα Γουσταύου, 1750.

Ο Νικόντεμους Τέσιν ο Νεότερος απεβίωσε το 1728, πριν τελειώσει το ανάκτορο. Την ευθύνη για την κατασκευή ανέλαβε ο Καρλ Χόρλεμαν, παρόλο που η θέση του Tέσιν ως επιθεωρητή μεταβιβάστηκε επίσημα στον γιο του Καρλ-Γκούσταβ Τέσιν. [7]

Ο Χόρλεμαν διαμόρφωσε μεγάλα τμήματα του εσωτερικού του ανακτόρου σε νεότερο στυλ, περισσότερο στο γούστο εκείνης της εποχής, το ροκοκό. Με πρωτοβουλία του Χόρλεμαν, το χρώμα της πρόσοψης άλλαξε από το παλαιότερο κόκκινο των τούβλων σε ανοιχτό κίτρινο (βλ. Χρωματισμό παρακάτω). Όταν το κτίριο επαναλειτούργησε το 1727, υπήρχε εκ νέου ανάγκη για ειδικευμένους εργάτες. Η δεύτερη ομάδα Γάλλων καλλιτεχνών και τεχνιτών έφτασε στη Στοκχόλμη το καλοκαίρι του 1732, ως αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων του Χόρλεμαν στο Παρίσι τον προηγούμενο χειμώνα. Η ομάδα αποτελούνταν από έξι άτομα: δύο αρχιμαστόρους, Aντουάν Μπελέτ [7] και Mισε΄λ Λε Λιέβρ και τέσσερις τεχνίτες. [17] Άλλοι διάσημοι γλύπτες και τεχνίτες κατά τη δεύτερη φάση της κατασκευής ήταν οι Σαρλ-Γκυγιώμ Κουζέν, Ζακ-Φιλίπ Μπουσαρντόν, Πιέρ-Υμπέρ Λ'Αρσεβέκ, Γιόχαν-Τομπίας Σέργκελ και Aντριέν Μασρελιέζ. [10] Ο Τζιοβάννι-Μπατίστα Τιέπολo απέρριψε την προσφορά του Tέσιν για να αναλάβει εργασία. [18]

Ο Καρλ Χόρλεμαν απεβίωσε το 1753 και το έργο του συνεχίστηκε από τον Καρλ-Γιόχαν Κρόνστετ και τον Καρλ-Γκούσταβ Τέσιν, που τελείωσαν μαζί το ανάκτορο. Μερικά μέρη του ανακτόρου όπου θα έμενε η βασιλική οικογένεια, το βόρειο τμήμα και αυτό που είναι σήμερα τα Κρατικά Διαμερίσματα, ολοκληρώθηκαν επίσης εκείνη τη χρονιά. Το ανάκτορο της Στοκχόλμης ήταν έτοιμο να χρησιμοποιηθεί το 1754. Η βασιλική οικογένεια που ζούσε στο ανάκτορο Βράνγκελ στη Νήσο του Ιππότη από την πυρκαγιά στο παλαιό κάστρο, μετακόμισε στη νέα της κατοικία την Πρώτη Έλευση την ίδια χρονιά. Αντί να μένει στο Κρατικό διαμέρισμα, η βασιλική οικογένεια επιλέγει να μείνει στο μέρος, που τώρα είναι γνωστό ως Διαμέρισμα του Μπερναντότ. Οι εργασίες στο εσωτερικό συνεχίστηκαν ακόμη και μετά την εγκατάσταση της βασιλικής οικογένειας. Προτεραιότητα δόθηκε στο εσωτερικό, παρά στην ολοκλήρωση των Λόφου του Κάστρου και Λόφο του Λέοντος. [19]

Ο Λόφος του Λέοντος (Lejonbacken) και η πτέρυγα Καγκελαρίας (Chancery) ολοκληρώθηκαν από τον αρχιτέκτονα Καρλ-Φρέντερικ Άντελκραντς, ο οποίος τέθηκε επίσης υπεύθυνος για τις εργασίες στο εσωτερικό μετά το τέλος του Χόρλεμαν. [20] Το 1771 θεωρείται η χρονιά που το ανάκτορο κηρύχθηκε επίσημα τελειωμένο. Ο τοίχος της ανατολικής προκυμαίας ολοκληρώθηκε εκείνη τη χρονιά, [19] αλλά επί σειρά ετών πολλά από τα αγάλματα και τα γλυπτά στις κόγχες της πρόσοψης εξακολουθούσαν να λείπουν, όπως τα οκτώ αγάλματα στη νότια πρόσοψη που απεικονίζουν αξιόλογους Σουηδούς και η Ενιαία Ομάδα Παράδοσης (Enleveringsgruppen) στην ίδια πρόσοψη. [21]

 Η οροφή στο δυτικό κλιμακοστάσιο, μια οροφογραφία του Γιούλιους Κρόνμπεργκ, δεκαετία του 1890.Ανάπτυξη μετά τη δεκαετία του 1770  Το σχέδιο του Λούις Μάσρελιετς για την αίθουσα του υπουργικού συμβουλίου του δούκα Καρόλου, 1792.

Μετά την ολοκλήρωση του νέου ανακτόρου, δεν έχουν γίνει σημαντικές μετατροπές στο συγκρότημα, εκτός από ορισμένες προσαρμογές, νέους εσωτερικούς χώρους, εκσυγχρονισμούς και αναδιακοσμήσεις από διαφορετικούς αντιβασιλείς και τις οικογένειές τους. Στο ανάκτορο έχουν προστεθεί και μουσεία. [21]

Καλλιτέχνες όπως ο Ζαν-Έρικ Ρεν και ο Φρέντερικ-Βίλχελμ Σόλαντερ ήταν σημαντικοί για το μεγαλειώδες εσωτερικό του ανακτόρου στα τέλη του 18ου και 19ου αι., όταν προστέθηκαν ψευδοκίονες, κίονες, διακοσμήσεις τοίχων κ.λπ. [7] Μεταξύ αυτών των γλυπτών, ζωγράφων και τεχνιτών που συνέβαλαν επίσης κατά τη διάρκεια των μεταγενέστερων ανακαινίσεων ήταν ο Λουίς Μασρελιέζ (εσωτερική εργασία στο στυλ κλασικισμού και νεοκλασικισμόού ), ο Ζαν-Μπατίστ Μασρελιέζ (εσωτερικό έργο), ο Άξελ-Μάγκνους Φάλκραντς, (ο τοίχος του Λογκόρντεν και το κιγκλίδωμα από σφυρήλατο σίδερο στο Λογκόρντεν), Γιόχαν-Νίκλας Μπύστρεμ (γλυπτά), Σβεν Σόλαντερ (αποκαταστάσεις), Γιόχαν-Άξελ Βέτερλουνγκ (γλυπτά πρόσοψης διάσημων ανδρών και τεσσάρων αλληγορικών ομάδων στον τοίχο του Λογκόρντεν), Γιούλιους Κρόνμπεργκ (πίνακες οροφής) και Kάσπαρ Σρέντερ (γλυπτική μάσκα πρόσοψης στην πρόσοψη της αυλής). [22] [23] [10]

Μία μεγαλύτερη αλλαγή στην πρόσοψη έγινε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Καρόλου ΙΔ΄ Ιωάννη, με αποτέλεσμα ο ανοιχτο-κίτρινος χρωματισμός της πρόσοψης του Χόρλεμαν να βαφτεί από πάνω και στις αρχές του 20ου αι. κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Όσκαρ Β', όταν αποφασίστηκε να επιστρέψει στο αρχικό κόκκινο χρώμα τούβλου του Τέσιν. Ως τις 2014[update] έγινε το χρώμα της πρόσοψης. [24] (βλ. Χρωματισμό παρακάτω)

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του μονάρχη Όσκαρ Α', υπήρξε ανανεωμένο ενδιαφέρον για τα παλαιότερα στυλ και όταν δημιουργήθηκε η αίθουσα χορού Λευκή Θάλασσα (Vita Havet) από τα σχέδια του Περ-Άξελ Νύστρεμ το 1844-1850, έγινε ένας συμβιβασμός μεταξύ παλαιού και νέου. Ο Φρέντερικ-Βίλχελμ Σόλαντερ ήταν ο βασιλικός επιμελητής του μονάρχη Καρόλου ΙΕ΄ και μοιραζόταν το γούστο του στην εσωτερική διακόσμηση, με αποτέλεσμα δωμάτια όπως το Σαλόνι Βικτώρια (Victoriasalongen) σε ένα πλούσιο, αναζωογονημένο στυλ ροκοκό. [7]

Ο βασιλιάς Όσκαρ Β' πραγματοποίησε μια σειρά από προσθήκες, βελτιώσεις και εκσυγχρονισμούς στο ανάκτορο. Οι περισσότερες από τις κενές κόγχες της πρόσοψης ήταν γεμάτες με γλυπτά κατά τη διάρκεια της βασιλείας του. Ενημέρωσε τις τεχνικές εγκαταστάσεις του ανακτόρου, όπως η εγκατάσταση ενός συστήματος σωλήνων νερού το 1873, η εγκατάσταση ηλεκτρικής ενέργειας το 1883, το τηλέφωνο το 1884 και η κεντρική θέρμανση με νερό γύρω στο 1900. Ως τις 2014[update] το ακίνητο είναι συνδεδεμένο με υπεραστική θέρμανση. Το ενδιαφέρον του βασιλιά επεκτάθηκε και στη διακόσμηση των κλιμακοστασίων και ανέθεσε στον Γιούλιους Κρόνμπεργκ να ζωγραφίσει πλακόστρωτα στην οροφή του Δυτικού Κλιμακοστασίου. Ο συγγραφέας Γκέοργκ Σβένσον, έγραψε για τον βασιλιά Όσκαρ Β' ότι "στόχος του ήταν να ολοκληρώσει την κατασκευή του ανακτόρου, όπως προβλεπόταν στα σχέδια του Tέσιν με τρόπο αντάξιο αυτού του μνημείου". [25]

Κατά τη διάρκεια του 1922 έως το 1930, ο Ξύλινος Κήπος (Logården) ξανακτίστηκε από το πρώην αγγλικό πάρκο σε μια πιο ανοιχτή περιοχή με λίμνες νερού και στις δύο πλευρές του πεζόδρομου, που οδηγεί από την Ανατολική Αψίδα στη Γέφυρα Πλοίου (Skeppsbron). [21]

Το 1956 έως το 1958, το Μουσείο Αρχαιοτήτων του Γκουστάβ Γ' αναστηλώθηκε. Για το έργο διορίστηκε ο αρχιτέκτονας και προϊστάμενος Ίβαρ Τένγκμπορν. Το Θησαυροφυλάκιο άνοιξε το 1970 και το Μουσείο Tρεις Κορόνες το 1999. [26] [27] Το 2018, 600 ηλιακά πάνελ εγκαταστάθηκαν στην οροφή του ανακτόρου και αναμένεται να παράγουν ετήσια παραγωγή 170 MWh ή τουλάχιστον 12% της ετήσιας κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας του ανακτόρου. [28]