Προϊστορικοί και Ρωμαϊκοί Χρόνοι

Ίχνη κατοίκησης που χρονολογούνται από τη Νεολιθική έχουν βρεθεί στο Σιρμιόνε. Η πόλη ήταν σημαντικό αστικό κέντρο στους ρωμαϊκούς χρόνους και η Βία Γκάλικα ακολουθούσε τη νότια όχθη της λίμνης, διασχίζοντας στη συνέχεια τον ισθμό της χερσονήσου Σιρμιόνε.[1] Έτσι προέκυψε εκεί το Sermione Mansio που αναφέρεται στο Itinerarium Antonini (Οδοιπορικό του Αντωνίνου).

Σύμφωνα με μια υπόθεση της Ελιζαμπέτα Ρόφια, το mansio δεν αντιστοιχεί μόνο σε ένα τοπικό εστιατόριο, που τεκμηριώνεται ως "Osteria" ή "Bettola" από τον 15ο αιώνα, αλλά και στο Mansio ad Flexum που αναφέρεται στο Οδοιπορικό του Μπορντό.[2]

 Λεπτομέρεια της στοάς των Σπηλαίων του Κάτουλλου, που χρονολογείται από τη ρωμαϊκή περίοδο

Ο Γάιος Βαλέριος Κάτουλλος ανέφερε το Σίρμιο ανάμεσα στα μέρη όπου έμεινε. Παραδοσιακά, ξεκινώντας από τον Μαρίνο Σανούδο τον νεότερο, του αποδίδονται τα ερείπια της ρωμαϊκής βίλας στο Σιρμιόνε, αλλά δεν υπάρχει βεβαιότητα για αυτό[3]. Τα παλαιότερα μέρη της βίλας χρονολογούνται στον 1ο αιώνα π.Χ. με επεκτάσεις τον επόμενο αιώνα.[4]

Από τον τρίτο έως τον πέμπτο αιώνα, σύμφωνα με το Orti Manara, το Lugana di Sirmione ήταν πεδίο πολλών συγκρούσεων. Το 249 οι στρατιές του Δέκιου Τραϊανού και του Φίλιππου του Άραβα αντιμετώπισαν η μία την άλλη ενώ το 268 έγινε η Μάχη της λίμνης Μπενάκο μεταξύ του αυτοκράτορα Κλαύδιου Γοτθικού και της ομοσπονδίας των Αλαμαννών. Το 312 η πρώτη σύγκρουση μεταξύ των στρατευμάτων του Κωνσταντίνου Α' και εκείνων του Μαξέντιου ήταν το προοίμιο της μάχης της Βερόνας που έγινε κοντά στο Σιρμιόνε.[5] Επίσης σύμφωνα με το Orti Manara, το 463 ο Ριτμίρο, καπετάνιος του αυτοκράτορα Λίβιου Σεβήρου, νίκησε τους Αλανούς στη Λουγκάνα.[5]

Μεσαίωνας

Από τη Λομβαρδική περίοδο, η περιοχή ήταν μέρος της αυλής του μοναστηριού του Σαν Κολομπάνο στο Μπαρντολίνο και του Σολαρόλο ( Μανέρμπα ντελ Γκάρντα), που εξαρτιόταν από το Αβαείο του Σαν Κολομπάνο του Μπόμπιο. Οι μοναχοί ευαγγελίστηκαν την περιοχή ευνοώντας την επέκταση του εμπορίου, της γεωργίας (ιδιαίτερα του αμπελιού και της ελιάς), της αλιείας και του πολιτισμού, εισάγοντας σημαντικές καινοτομίες και ανοίγοντας εμπορικές διαδρομές[6].

Στους επόμενους αιώνες η κυριαρχία του μοναστηριού της Σάντα Τζούλια κοντά στο Σιρμιόνε σταδιακά μειώθηκε.[5] Το 1158 μαρτυρείται μια επικράτεια (τουλάχιστον ονομαστικά) της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, καθώς ο Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα αγαπούσε να παραχωρεί τις αυτοκρατορικές κτήσεις του στέμματος και των περιοχών του με δανεισμό: ο Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα, επομένως, παραχώρησε άφθονη αυτονομία, για πίστη στην αυτοκρατορία, το πλαίσιο μιας άμεσης υποταγής στην εξουσία του Αυτοκράτορα.[7]

Το 1197, ο δήμαρχος του Σιρμιόνε ορκίστηκε πίστη στον δήμο της Βερόνα.[7]

Τον δέκατο τρίτο αιώνα, τόσο ο Φρειδερίκος Β' το 1220 όσο και ο Κορραδίνος το 1267 επιβεβαίωσαν και επέκτεισαν τα φορολογικά προνόμια και τις παραχωρήσεις που παραχωρήθηκαν στον Δήμο, επιβεβαιώνοντας την αυτοκρατορική πίστη από τους Σκαλιγκέρι, αλλά μόνο αφού είχαν αποκτήσει την προστασία του κάστρου.[5]

 Το κάστρο των Σκαλιφκέρι

Η παρουσία μιας κοινότητας Παταρίνων, αιρετικών σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία, ώθησε τους Σκαλιγκέρι, οι οποίοι είχαν αναλάβει τη Βερονέζικη κυριαρχία λίγα χρόνια νωρίτερα, να ενεργήσουν. Το 1276, ο Μάστρινο ντέλα Σκάλα έλαβε από το Συμβούλιο της Βερόνας τη δυνατότητα να ιδρύσει δύο ομάδες στρατιωτών για να πολεμήσουν τους Παταρίνους στο Σιρμιόνε. Ο έλεγχός του ανατέθηκε στον Αλμπέρτο, αδελφό του Μαστίνο, ο οποίος πολιόρκησε την πόλη και μετά από λίγο φυλάκισε αρκετούς αιρετικούς. Δύο χρόνια αργότερα, όσοι δεν είχαν μετανιώσει κάηκαν στην πυρά στη Βερόνα.[5][8]

Το 1378 το Σιρμιόνε κατακτήθηκε από τον Τζαν Γκαλεάτσο Βισκόντι που ανανέωσε τα φεουδαρχικά προνόμια του δήμου. Στις αρχές του 15ου αιώνα το Σιρμιόνε καταλήφθηκε από τον Φραντσέσκο ντα Καρράρα, τότε άρχοντα της Βερόνας[9], και στη συνέχεια πέρασε, το 1405, υπό τον έλεγχο της Δημοκρατίας της Βενετίας[7].

Ενετική περίοδος

Υπό τη Γαληνοτάτη, το Σιρμιόνε παρέμεινε συνδεδεμένο με την περιοχή της Βερόνας. Κατά την αναδιοργάνωση των οχυρώσεων της Κάτω Γκάρντα, το φρούριο έχασε τη σημασία του προς όφελος της κοντινής Πεσκιέρα.[7] Παρέμεινε όμως στρατιωτικό φυλάκιο όπως αποδεικνύεται από την κατασκευή της μικρής εκκλησίας της Σαντ'Άννα, μέσα στο κάστρο, για τον εκκλησιασμό της φρουράς.[9]

Κατά τον 15ο αιώνα η εκκλησία της Σάντα Μαρία Ματζόρε χτίστηκε πάνω από τα ερείπια αυτής του Σαν Μαρτίνο στο Κάστρο. Τον δέκατο έβδομο αιώνα, ο ευγενής Φραντσέσκο Ροβίτσι έχτισε μια κατοικία και μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Ούρσουλα στην τοποθεσία που αργότερα έγινε γνωστή ως Ροβίτσα.[9]

Εποχή του Ναπολέοντα

Το 1797, το Σιρμιόνε καταλήφθηκε για πρώτη φορά από τις γαλλικές δυνάμεις και, μετά την πτώση της Δημοκρατίας της Βενετίας, στις 16 Μαΐου, και πέρασε στον επίσημο έλεγχο του προσωρινού ενετικού δήμου.

Η συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο καθόρισε ότι ολόκληρη η νότια ακτή της Γκάρντα πέρασε στη Δημοκρατία των Σισαλπίων. Στις 3 Νοεμβρίου ιδρύθηκε το διαμέρισμα Μπενάκο, συμπεριλαμβανομένου του Σιρμιόνε. Μόλις την 1η Μαρτίου του επόμενου έτους δημιουργήθηκε η περιφέρεια, μια ενδιάμεση διοικητική υποδιαίρεση μεταξύ των δήμων και του διαμερίσματος της χερσονήσου Κάτουλλου, εντός της οποίας περιλαμβανόταν και ο δήμος Σιρμιόνε.[10]

Μετά την παρένθεση της Αυστρορωσικής κατοχής του 1799, ακολούθησε η διοικητική αναδιοργάνωση της δεύτερης δημοκρατίας των Σισαλπικών, στην οποία το Σιρμιόνε έγινε μέρος της 4ης περιφέρειας του Σαλό τον Μάιο του 1801[10]. Το επόμενο έτος η δημοκρατία των Σισαλπίων άλλαξε το όνομά της σε Ιταλική Δημοκρατία.

Τον Ιούνιο του 1805, με τον θεσμό του Ναπολεόντειου Βασιλείου της Ιταλίας, πραγματοποιήθηκε νέα διοικητική αναδιοργάνωση. Το Σιρμιόνε τρίτης τάξης και κατατάχθηκε στο καντόνι VII του Λονάτο το οποίο με τη σειρά του ήταν μέρος της περιφέρειας I της Μπρέσια στο διαμέρισμα Μέλλα.[10]

Περίοδος των Αψβούργων

Το 1816, μετά το Συνέδριο της Βιέννης και την ίδρυση του Βασιλείου Λομβαρδοβενετίας υπό τη διοίκηση των Αψβούργων της Αυστρίας, το Σιρμιόνε τοποθετήθηκε στην περιφέρεια V του Λονάτο στην επαρχία της Μπρέσια. Το 1853, με μια αναθεώρηση της διοικητικής δομής, η πόλη έγινε μέρος της περιφέρειας VIII, με πρωτεύουσα πάντα το Λονάτο.[11]

Στις 25 Ιουνίου 1859, κατά τη διάρκεια του Β' Ιταλικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας, το Σιρμιόνε καταλήφθηκε από τα Γαλλο-Πεδεμόντια στρατεύματα, νικώντας τον αυστριακό στρατό μετά τη μάχη του Σολφερίνο και του Σαν Μαρτίνο. Την ίδια στιγμή, μερικοί από τους τραυματίες μεταφέρθηκαν στην αγροικία Τονεσκίνι στο Κολομπάρε.[9]

Μετά την ενοποίηση της Ιταλίας

Η έκβαση του δεύτερου πολέμου της ανεξαρτησίας είχε ως αποτέλεσμα το πέρασμα του δήμου Σιρμιόνε, καθώς και μεγάλου τμήματος της επικράτειας της Λομβαρδίας και της δεξιάς όχθης του Μίντσιο, στο Βασίλειο της Σαρδηνίας. Με το διάταγμα Ραττάτσι προσαρτήθηκε στην περιοχή X του Λονάτο που ανήκε στην περιφέρεια I της Μπρέσια στη νέα επαρχία Μπρέσια.[12] Μέχρι το 1866, όταν, μετά τον τρίτο ιταλικό πόλεμο ανεξαρτησίας, το Βένετο προσαρτήθηκε στην Ιταλία, τα σύνορα με το έδαφος υπό την κυριαρχία των Αψβούργων εκτείνονταν από τη Ροβίτζα έως τη Λουγκάνα, κοντά στην οποία βρισκόταν το τελωνείο.[9]

Στα τέλη του 19ου αιώνα έγιναν οι εργασίες διοχέτευσης των ιαματικών νερών. Η ιαματική πηγή ήταν ήδη γνωστή τον δέκατο έκτο αιώνα αλλά το βάθος από το οποίο έρεε, 19 μέτρα κάτω από τη στάθμη της λίμνης, είχε αποτρέψει οποιαδήποτε χρήση μέχρι εκείνη τη στιγμή. Χάρη στον αγωγό κατέστη δυνατή η λειτουργία της πρώτης θερμικής εγκατάστασης και η πραγματοποίηση των πρώτων αναλύσεων για την ποιότητα του νερού[9].