Ο νεκροτομικός ναός του Χατσεψούτ (αιγυπτιακά: Ḏsr-ḏsrw που σημαίνει "Άγιος των Αγίων") είναι νεκρικός ναός που χτίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Φαραώ Χατσεψούτ της δέκατης όγδοης δυναστείας της Αιγύπτου. Βρίσκεται απέναντι από την πόλη του Λούξορ και θεωρείται αριστούργημα της αρχαίας αρχιτεκτονικής. Οι τρεις ογκώδεις βεράντες του υψώνονται πάνω από το πάτωμα της ερήμου και στους βράχους του Deir el-Bahari. Ο τάφος της, KV20, βρίσκεται μέσα στον ίδιο όγκο που καλύπτεται από το El Qurn, μια πυραμίδα για το νεκροταφείο της. Στην άκρη της ερήμου, 1 χλμ (0,62 μίλια) ανατολικά, που συνδέεται με το συγκρότημα μέσω ενός δρόμου βρίσκεται ο ναός της κοιλάδας που τη συνοδεύει. Απέναντι από τον ποταμό Νείλο, ολόκληρη η δομή δείχνει προς τον μνημειώδη Όγδοο Πύλο, την πιο αναγνωρίσιμη προσθήκη του Χατσεψούτ στο Ναό του Καρνάκ και την τοποθεσία από την οποία αναχώρησε η πομπή του Όμορφου Φεστιβάλ της Κοιλάδας. Οι δίδυμες λειτουργίες του ναού προσδιορίζονται από τους άξονές του: ο κύριος άξονας ανατολής-δύσης χρησίμευε για να δεχτεί το μπαρκ του Amun-Re στην κορύφωση του φεστιβάλ, ενώ ο άξονας βορρά-νότου αντιπροσώπευε τον κύκλο ζωής του φαραώ από τη στέψη μέχρι την αναγέννηση.

Η κατασκευή του ναού με αναβαθμίδες έλαβε χώρα μεταξύ του έβδομου και του εικοστού έτους της βασιλείας του Χατσεψούτ, κατά τη διάρκεια του οποίου τα οικοδομικά σχέδια τροποποιήθηκαν επανειλημμένα. Στο σχεδιασμό του επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον ναό του Mentuhotep II της Ενδέκατης Δυναστείας που χτίστηκε έξι αιώνες νωρίτερα. Στη διάταξη των θαλάμων και των ιερών του, όμως, ο ναός είναι εντελώς μοναδικός. Ο κύριος άξονας, που συνήθως προορίζεται για το νεκροτομικό συγκρότημα, καταλαμβάνεται αντ' αυτού από το ιερό της μπάρκας του Amun-Re, με τη νεκρική λατρεία να μετατοπίζεται νότια για να σχηματίσει τον βοηθητικό άξονα με το ηλιακό λατρευτικό συγκρότημα προς τα βόρεια. Χωρισμένα από το κύριο ιερό βρίσκονται τα ιερά του Hathor και του Anubis που βρίσκονται στη μεσαία βεράντα. Οι στοές που βρίσκονται μπροστά στο πεζούλι εδώ φιλοξενούν τα πιο αξιοσημείωτα ανάγλυφα του ναού. Εκείνοι της αποστολής στη Χώρα του Πουντ και της θεϊκής γέννησης της Χατσεψούτ, η ραχοκοκαλιά της υπόθεσής της να καταλάβει δικαιωματικά τον θρόνο ως μέλος της βασιλικής οικογένειας και ως θεϊκός απόγονος. Από κάτω, η χαμηλότερη βεράντα οδηγεί στο μονοπάτι και έξω στον ναό της κοιλάδας.

Η κατάσταση του ναού έχει υποφέρει με την πάροδο του χρόνου. Δύο δεκαετίες μετά το θάνατο της Χατσεψούτ, υπό την καθοδήγηση του Thutmose III, οι αναφορές στην κυριαρχία της διαγράφηκαν, σφετερίστηκαν ή εξαλείφθηκαν. Η εκστρατεία ήταν έντονη αλλά σύντομη, καταπνίγηκε μετά από δύο χρόνια όταν ο Amenhotep II ενθρονίστηκε. Οι λόγοι πίσω από την απαγόρευση παραμένουν μυστήριο. Μια προσωπική μνησικακία φαίνεται απίθανη καθώς ο Thutmose III περίμενε είκοσι χρόνια για να δράσει. Ίσως η έννοια της γυναίκας βασιλιά να ήταν ανάθεμα για την αρχαία αιγυπτιακή κοινωνία ή να χρειαζόταν επίλυση μια δυναστική διαμάχη μεταξύ της γενεαλογίας των Αχμοσίδων και των Θουτμοσιδών. Την περίοδο της Αμάρνα, ο ναός επανήλθε όταν ο Ακενατόν διέταξε να διαγραφούν οι εικόνες των Αιγυπτίων θεών, ιδιαίτερα αυτές του Αμούν. Αυτές οι ζημιές επισκευάστηκαν στη συνέχεια υπό τους Τουταγχαμών, Χορεμχέμ και Ραμσή Β'. Ένας σεισμός στην Τρίτη Ενδιάμεση Περίοδο προκάλεσε περαιτέρω ζημιές. Κατά την περίοδο των Πτολεμαίων ανακατασκευάστηκε το ιερό του Αμούν και χτίστηκε νέα στοά στην είσοδό του. Ένα κοπτικό μοναστήρι του Αγίου Φοιβάμωνα χτίστηκε μεταξύ 6ου και 8ου αιώνα μ.Χ. και εικόνες του Χριστού ήταν ζωγραφισμένες πάνω από πρωτότυπα ανάγλυφα. Το τελευταίο γκράφιτο που έχει απομείνει χρονολογείται στον γ. 1223.

Ο ναός επανέρχεται στα αρχεία της σύγχρονης εποχής το 1737 με τον Richard Pococke, έναν Βρετανό ταξιδιώτη, ο οποίος επισκέφτηκε την τοποθεσία. Ακολούθησαν αρκετές επισκέψεις, αν και σοβαρές ανασκαφές δεν διεξήχθησαν παρά τις δεκαετίες του 1850 και του 1860 υπό τον Auguste Mariette. Ο ναός ανασκάφηκε πλήρως μεταξύ 1893 και 1906 κατά τη διάρκεια μιας αποστολής του Ταμείου Εξερεύνησης της Αιγύπτου (EEF) υπό τη διεύθυνση του Édouard Naville. Περαιτέρω προσπάθειες έγιναν από τον Herbert E. Winlock και το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (MMA) από το 1911 έως το 1936, και από τον Émile Baraize και την Αιγυπτιακή Υπηρεσία Αρχαιοτήτων (τώρα Ανώτατο Συμβούλιο Αρχαιοτήτων (SCA)) από το 1925 έως το 1952. Το 1961, το Πολωνικό Κέντρο Μεσογειακής Αρχαιολογίας (PCMA) πραγματοποίησε εκτεταμένες εργασίες στερέωσης και αποκατάστασης σε όλο το ναό.