დავითგარეჯა

( Μοναστήρι του Νταβίντ Γκαρέτζα )

Το Μοναστήρι του Νταβίντ Γκαρέτζα ( γεωργιανά: დავითგარეჯის სამონასტრო კომპლექსი) είναι ένα μοναστηριακό συγκρότημα της Γεωργιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας που βρίσκεται στο μχάρε Καχέτι στην Ανατολική Γεωργία, στις ημιέρημες πλαγιές του όρους Γκαρέτζα, περίπου 60-70 χλμ. νοτιοανατολικά της Τιφλίδας. Το συγκρότημα περιλαμβάνει 19 Μεσαιωνικά μοναστήρια, 5.000 μοναστικά οικήματα, εκκλησίες, παρεκκλήσια, τραπεζαρίες και άλλες δομές. Οι περισσότερες από τις δομές είναι λαξευμένες στα βράχια.

Ένα μέρος του συγκροτήματος βρίσκεται στο ραγιόν Αγκστάφα του Αζερμπαϊτζάν και έχει γίνει αντικείμενο συνοριακής διαφοράς μεταξύ της Γεωργίας και του Αζερμπαϊτζάν.

Η περιοχή αποτελεί σημαντικό βιότοπο στον οποίο ζουν αρκετά προστατευόμενα είδη ζώων, και τοποθεσία μεγάλης ιστορικής-αρχαιολογικής αξίας όπου βρίσκονται τεκμήρια για τους παλαιότερους ανθρώπινους οικισμούς και πολιτισμούς.

Το μοναστήρι ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα από τον Νταβίντ Γκαρέτζα, έναν από τους 13 Ασσυριανούς Πατέρες που έφτασαν ταυτόχρονα στη χώρα. Οι μαθητές του, Ντόντο και Λουσιάν, επέκτειναν την αρχική Λαύρα του Νταβίντ και ίδρυσαν άλλα δύο μοναστήρια, τα γνωστά ως Ρκα του Ντόντο («Κέρας του Ντόντο») και Νατλισμτσεμέλι («ο Βαπτιστής»).

Το μοναστήρι αναπτύχθηκε περαιτέρω τον 9ο αιώνα υπό την καθοδήγηση του Γεωργιανού Αγίου Ιλαρίων. Οι κύριοι χορηγοί της μονής ήταν οι Γεωργιανές οικογένειες βασιλέων και ευγενών.

Το 1154 ο Γεωργιανός βασιλιάς Δημήτριος Α', που είναι ο συγγραφέας του διάσημου Γεωργιανού ύμνου Thou Art a Vineyard (Είσαι Ένας Αμπελώνας), επέλεξε το μοναστήρι του Νταβίντ Γκαρέτζα ως χώρο εγκλεισμού του όταν ο γιός του, Δαβίδ Ε', σφετερίστηκε το θρόνο.[1]

 Το βουνό και η Μονή του Νταβίντ Γκαρέτζα όπως απεικονίζονται σε χάρτη του 1723 Μία από τις σωζόμενες τοιχογραφίες της μονής.

Παρόλο που βρισκόταν σε μία απομακρυσμένη ερημική περιοχή, το μοναστήρι παρέμεινε ένα σημαντικό κέντρο θρησκευτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων για πολλούς αιώνες. Κατά καιρούς τα μοναστήρια είχαν στην ιδιοκτησία τους μεγάλες γεωργικές εκτάσεις και πολλά χωριά. [2]

Η περίοδος από τα τέλη του 11ου μέχρι τις αρχές του 13ου αιώνα ήταν η χρυσή εποχή για τα μοναστήρια του Νταβίντ Γκαρέτζα. Τότε, η οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη της μονής βρέθηκε στο απόγειό της, αντανακλώντας τη γενική ευημερία του μεσαιωνικού Βασιλείου της Γεωργίας. Εκείνη την περίοδο χτίστηκαν τα μοναστήρια Ουντάμπνο, Μπερτουμπάνι και Τσιχιτούρι, ενώ τα παλιά επεκτάθηκαν και αναδιοργανώθηκαν. Τότε αναπτύχθηκε και η Σχολή του Γκαρέγια στην τέχνη της τοιχογραφίας. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Σχολής ήταν η απεικόνιση επεισοδίων από τη ζωή του Αγίου Νταβίντ Γκαρέτζα ως προσθήκη στις κανονικές σκηνές. Άλλο χαρακτηριστικό τους ήταν ο ρεαλισμός στις άφθονες προσωπογραφίες των βασιλέων χορηγών. Αντιπροσωπευτικά δείγματα της τέχνης τους βρίσκονται στο μοναστήρι Μπερτουμπάνι.[3]

Με την πτώση της Γεωργιανής μοναρχίας, το μοναστήρι έπεσε σε μια μακρά περίοδο παρακμής και καταστροφής από τον Μογγολικό στρατό (1265), αλλά αργότερα αποκαταστάθηκε από τους Γεωργιανούς βασιλιάδες. Επέζησε την επίθεση των Σαφαβιδών το 1615, όταν οι μοναχοί σφαγιάστηκαν και τα μοναδικά χειρόγραφα και σημαντικά έργα της Γεωργιανής τέχνης καταστράφηκαν, και αναβιώθηκε από τον Ονόπρε Ματσουτάτζε, ο οποίος διορίστηκε Ανώτερος Πατέρας του μοναστηριού το 1690.

Μετά τη βίαιη κατάληψη της Γεωργίας από τους Μπολσεβίκους το 1921, η μονή έκλεισε και εκκενώθηκε.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Τοιχογραφίες του μοναστηριακού συγκροτήματος

Στα χρόνια του Σοβιετικού-Αφγανικού πολέμου, που η περιοχή του μοναστηριού χρησιμοποιήθηκε ως χώρος εκπαίδευσης και σκοποβολής του Σοβιετικού στρατού, ο μοναδικός κύκλος των τοιχογραφιών της μονής υπέστη ζημιές. Το 1987 μια ευαισθητοποιημένη ομάδα Γεωργιανών φοιτητών, με αρχηγό τον νεαρό συγγραφέα Ντάτο Τουρασβίλι, ξεκίνησαν μια σειρά διαμαρτυριών περί αυτού και κατάφεραν μία προσωρινή παύση πυρός στη μονή. Τον Οκτώβριο του 1988 οι ασκήσεις σκοποβολής στη μονή ξανάρχισαν, προκαλώντας γενικευμένη δημόσια αγανάκτηση. Μετά από τη διαδήλωση 10.000 Γεωργιανών στους δρόμους της Τιφλίδας και την απεργία πείνας που ξεκίνησε μια ομάδα φοιτητών στο μοναστήρι, τελικά η στρατιωτική βάση μεταφέρθηκε αλλού. [4]

Μετά την αποκατάσταση της Γεωργιανής ανεξαρτησίας το 1991, η μοναστική ζωή του συγκροτήματος αναβίωσε. Το 1996 το Γεωργιανό Υπουργείο Άμυνας ξεκίνησε στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή, δίνοντας αφορμή ξανά για δημόσιες διαμαρτυρίες. Τον Μάιο του 1997, εκατοντάδες Γεωργιανοί ακτιβιστές των ΜΚΟ έστησαν τις σκηνές τους στη μέση του πεδίου σκοποβολής και παρεμπόδισαν τους στρατιωτικούς ελιγμούς. Τελικά, οι αξιωματούχοι του στρατού υπέκυψαν στην πίεση του κοινού και οι ασκήσεις απαγορεύτηκαν. [5]

Επί του παρόντος, το μοναστήρι λειτουργεί και αποτελεί δημοφιλή προορισμό για τουρισμό και προσκύνημα.

 
 
Κοιμητήριο και ο τύμβος του Νταβίντ Γκαρέτζα
«Castles.nl - David Gareja Monastery». www.castles.nl. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2019.  Turner, Jane (ed., 1996), The Dictionary of Art, p. 567. Grove, (ISBN 1-884446-00-0). Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα :0. Mark R. Beissinger (2002), Nationalist Mobilization and the Collapse of the Soviet State, p. 180. Cambridge University Press, (ISBN 0-521-00148-X) William Ascher (2000), The Caspian Sea: A Quest for Environmental Security, pp. 207–8. Springer, (ISBN 0-7923-6218-7)
Photographies by:
Paata Vardanashvili from Tbilisi, Georgia - CC BY 2.0
Statistics: Position
2104
Statistics: Rank
59218

Προσθήκη νέου σχολίου

Esta pregunta es para comprobar si usted es un visitante humano y prevenir envíos de spam automatizado.

Security
986547213Click/tap this sequence: 3781

Google street view

Where can you sleep near Μοναστήρι του Νταβίντ Γκαρέτζα ?

Booking.com
487.354 visits in total, 9.187 Points of interest, 404 Destinations, 39 visits today.