Το Μοναστήρι του Αγίου Ηλία (συριακά: ܕܝܪܐ ܕܡܪܝ ܐܝܠܝܐ, αραβικά: دير مار إيليا) ήταν χριστιανικό μοναστήρι που βρισκόταν ακριβώς νότια της Μοσούλης, στο Κυβερνείο της Νινευής, στο Ιράκ. Ιδρύθηκε στα τέλη του 6ου αιώνα και ήταν ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια στο Ιράκ. Ανήκε στην Εκκλησία της Ανατολής, έναν αρχαίο κλάδο του Ανατολικού Χριστιανισμού, και στη συνέχεια στην Καθολική Εκκλησία των Χαλδαίων. Το μοναστήρι έκλεισε το 1743, αφού οι μοναχοί του σφαγιάστηκαν από τις περσικές δυνάμεις. Τα ερείπιά του υπέστησαν ζημιές κατά την εισβολή στο Ιράκ το 2003 και αργότερα κατεδαφίστηκαν από το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε το 2014.
Το μοναστήρι αποτελούνταν από ένα συγκρότημα κτηρίων που έμοιαζε με φρούριο, με έκταση περίπου 2,500 τετραγωνικά μέτρα. Πριν την καταστροφή του, είχε 26 δωμάτια χτισμένα γύρω από μια αυλή, συμπεριλαμβάνοντας ένα παρεκκλήσι και ένα ιερό.
Το Μοναστήρι του Αγίου Ηλία (συριακά: ܕܝܪܐ ܕܡܪܝ ܐܝܠܝܐ, αραβικά: دير مار إيليا) ήταν χριστιανικό μοναστήρι που βρισκόταν ακριβώς νότια της Μοσούλης, στο Κυβερνείο της Νινευής, στο Ιράκ. Ιδρύθηκε στα τέλη του 6ου αιώνα και ήταν ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια στο Ιράκ. Ανήκε στην Εκκλησία της Ανατολής, έναν αρχαίο κλάδο του Ανατολικού Χριστιανισμού, και στη συνέχεια στην Καθολική Εκκλησία των Χαλδαίων. Το μοναστήρι έκλεισε το 1743, αφού οι μοναχοί του σφαγιάστηκαν από τις περσικές δυνάμεις. Τα ερείπιά του υπέστησαν ζημιές κατά την εισβολή στο Ιράκ το 2003 και αργότερα κατεδαφίστηκαν από το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε το 2014.
Το μοναστήρι αποτελούνταν από ένα συγκρότημα κτηρίων που έμοιαζε με φρούριο, με έκταση περίπου 2,500 τετραγωνικά μέτρα. Πριν την καταστροφή του, είχε 26 δωμάτια χτισμένα γύρω από μια αυλή, συμπεριλαμβάνοντας ένα παρεκκλήσι και ένα ιερό.
Το μοναστήρι ιδρύθηκε γύρω στο 595 μ.Χ. από τον Μαρ Ηλία, έναν μοναχό που είχε προηγουμένως σπουδάσει στην Χίρα και αργότερα στο μεγάλο μοναστήρι στο όρος Ίζλα στη σύγχρονη Τουρκία.[1] Ανήκε στην Εκκλησία της Ανατολής.[2] Το μοναστήρι ήταν το κέντρο της περιφερειακής χριστιανικής κοινότητας και για αιώνες χιλιάδες χριστιανοί επισκέπτονταν το μοναστήρι για να παρακολουθήσουν την εορτή του Μαρ Ηλία, που πέφτει την τελευταία Τετάρτη του Νοεμβρίου.[3]
Το κύριο ιερό της μονής χτίστηκε τον 11ο αιώνα, και ανακαινίστηκε από τον Χουρμίζντ Αλκουσνάγια τον 17ο αιώνα. Το 1743, ο Πέρσης ηγέτης Ναντέρ Σαχ κατέστρεψε το μοναστήρι και σκότωσε τους 150 μοναχούς που ζούσαν εκεί, αφού αρνήθηκαν να ασπαστούν το Ισλάμ. Το μοναστήρι παρέμενε ερειπωμένο μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ολοκληρώθηκε κάποια αναστήλωση σε λίγες αίθουσες και δωμάτια. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το μοναστήρι του Αγίου Ηλία αποτελούσε καταφύγιο που οδήγησε στην ανοικοδόμηση μέρους της τοποθεσίας. Η κατασκευή, μαζί με τη γειτονική δεξαμενή και τις φυσικές πηγές μεταλλικού νερού, φρόντιζε η Καθολική Εκκλησία των Χαλδαίων και οι χριστιανοί προσκυνητές συνέχισαν να επισκέπτονται τα ερείπια.[4] Στη δεκαετία του 1970, το μοναστήρι έγινε βάση για την Ιρακινή Δημοκρατία της Φρουράς.
![[node:title]](/sites/default/files/styles/640x320/public/default_images/default_0.JPG?itok=nAKl_DR1)
Προσθήκη νέου σχολίου