Το Κενρόκου-εν αναπτύχθηκε από τη δεκαετία του 1620 έως τη δεκαετία του 1840 από τη φυλή Μαέντα, τους νταϊμιό, που κυβέρνησαν τον πρώην τομέα Κάγκα.

Ενώ η ημερομηνία αρχικής ανάπτυξης του κήπου, που θα γινόταν γνωστός ως Κενρόκου-εν είναι μάλλον ασαφής, μια εκδοχή της προέλευσης του κήπου μπορεί ίσως να χαρακτηριστεί από την ολοκλήρωση του καναλιού νερού Τατσούμι το 1632 από τον ΜαένταΤοσιτσούνε,[1] τον τρίτο νταϊμιό της ισχυρής φυλής Μαέντα και κυβερνήτη του τομέα Κάγκα από το 1605 έως το 1639, καθώς αυτό το χαρακτηριστικό θα ενσωματωθεί αργότερα στη δημιουργία των γεμάτων στροφών υδάτινων οδών του κήπου το 1822.[2]

Αντίθετα, άλλες εκδοχές της δημιουργίας του κήπου «λέγεται ότι προήλθαν όταν ο 5ος νταϊμιό Τσουνανόρι [ρ. 1645–1723] έχτισε [το 1676] το σπίτι Ρεντσιοτσίν στην πλαγιά, που βλέπει στο κάστρο Καναζάβα και έδωσε στον κήπο του το όνομα Ρεντσιτέι»,[3] γράφεται επίσης Ρέντσι-τέι, που σημαίνει «λίμνη του λωτού».

Δεν είναι γνωστά πολλά για το Ρεντσιτέι τα επόμενα χρόνια μετά την ονομασία του, κυρίως καθώς περίπου ογδόντα χρόνια μετά τη δημιουργία του, σχεδόν ολόκληρος ο κήπος καταστράφηκε από μια τεράστια πυρκαγιά το 1759. Ωστόσο, είναι γνωστό από έγγραφα της περιόδου ότι πριν από την πυρκαγιά, ο κήπος χρησιμοποιούταν συχνά και τον απολάμβαναν διαδοχικοί άρχοντες και συντηρητές για «διαφορετικές εκδηλώσεις συμποσίου, όπως η θέαση του φεγγαριού... απολαμβάνοντας πολύχρωμα σφεντάμια»,[4] και για να θαυμάζουν τα άλογα.[4] Επιπλέον, ο τοπικός μύθος υποδηλώνει ότι το Ιερό Πηγάδι του Κενρόκου-εν – αναμφισβήτητα το παλαιότερο αντικείμενο στον κήπο, αν ο μύθος είναι αληθινός – προτείνει ότι:

Πριν από 1.200 χρόνια ένας χωρικός με το όνομα Τογκόρο σταμάτησε να πλύνει τις πατάτες του στο πηγάδι. Ξαφνικά, νιφάδες χρυσού άρχισαν να βγαίνουν από το πηγάδι, δίνοντας στην Καναζάβα - που σημαίνει «Χρυσός Βάλτος» - το όνομά του. Το νερό από το πηγάδι τρέχει στη λεκάνη καθαρισμού στο κοντινό Σιντοϊστικό ιερό και πολλοί άνθρωποι έρχονται στο Ιερό Πηγάδι για νερό για την τελετή του τσαγιού.[5]

Το τεϊοποτείο Σιγκούρε-τέι – κατασκευάστηκε το 1725 – επέζησε ως εκ θαύματος από την πυρκαγιά του 1759 και προσφέρει στοιχεία ότι όχι μόνο ήταν παρούσα η τελετή του τσαγιού πριν από τη φωτιά, αλλά το πιο σημαντικό ήταν και ο πολιτισμός, που συνδέθηκε με αυτό το περίτεχνο τελετουργικό, καθώς είχε σημαντική επίδραση στο σχεδιασμό του κήπου. Μετά την πυρκαγιά, το τεϊοποτείο συνέχισε να χρησιμοποιείται και αποκαταστάθηκε πλήρως κατά την περίοδο Μεϊτζί. Μπορεί ακόμα να το δει κανείς σήμερα στο τμήμα Ρεντσιτέι του κήπου.

Ένα άλλο αντικείμενο που υπήρχε μέσα ή γύρω από τον κήπο πριν από την πυρκαγιά του 1759 ήταν η παγόδα Καϊσεκίτο, η οποία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στον κήπο Κενρόκου-εν σε ένα νησί κοντά στο κέντρο της λίμνης Χισάγκο-ίκε. Αυτό το αντικείμενο όχι μόνο παρουσιάζει σημαντικό ενδιαφέρον λόγω των θεωριών, που υποδηλώνουν την προέλευσή του, αλλά απαιτεί επίσης πρόσθετη εξέταση λόγω του γεγονότος ότι «χτίστηκε από τον τρίτο άρχοντα Τοσιτσούνε»[1] που έζησε από το 1594 έως το 1658, καθώς παρέχει απόδειξη ότι ίσως προηγείται της αρχικής δημιουργίας του Κήπου Ρεντσιτέι. Φυσικά, αυτό εξαρτάται από την ερμηνεία του καθενός σχετικά με το πότε δημιουργήθηκε αρχικά ο κήπος, μαζί με τις δύο θεωρίες σχετικά με την προέλευσή του. Η πρώτη θεωρία προτείνει ότι ήταν παλαιότερα μέρος μιας «παγόδας 13 επιπέδων, που κάποτε βρισκόταν στον κήπο Γκιοκούσεν-ιν στο Κάστρο Καναζάβα».[6] Η δεύτερη θεωρία είναι λίγο πιο ενδιαφέρουσα από την πρώτη, καθώς υποδηλώνει ότι η παγόδα "επέστρεψε από την Κορέα από τον Κάτο Κιγιομάσα, όταν επέστρεψε από μια στρατιωτική εισβολή εκεί, και ότι παρουσιάστηκε στον Τογιοτόμι Χιντεγιόσι και στη συνέχεια μεταδόθηκε από αυτόν στον πρώτο άρχοντα [Μαέντα] Τοσίιε».[7] Δεδομένου ότι αυτές οι στρατιωτικές επιδρομές από τον Κάτο Κιγιομάσα πιθανότατα έλαβαν χώρα μεταξύ 1592 και 1598, και καθώς ο Χιντεγιόσι πέθανε το 1598, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι αν η δεύτερη θεωρία είναι αληθινή, τότε η παγόδα πιθανότατα μπήκε στην Ιαπωνία και στα χέρια του Μαέντα Τοσίιε μεταξύ 1592 και 1598. Επιπλέον, και οι δύο θεωρίες σχετικά με την προέλευσή της θα μπορούσαν να είναι αληθινές, κάτι που θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι θα οδηγούσε σε μια τρίτη θεωρία πίσω από την προέλευση της παγόδας. Ίσως, ο Μαέντα Τοσίιε έλαβε από τον Χιντεγιόσι μια παγόδα 13 επιπέδων, την τοποθέτησε στον κήπο Γκιοκούσεν-ιν στο Κάστρο Καναζάβα και ένας επόμενος νταϊμιό τοποθέτησε την παγόδα στο σημείο, που βρίσκεται σήμερα στη σημερινή της μορφή. Ωστόσο, καθώς δεν υπάρχουν στοιχεία, που να υποδηλώνουν αυτήν την τρίτη θεωρία, αυτός ο ισχυρισμός δεν μπορεί να τεκμηριωθεί.

Ο κήπος βρίσκεται έξω από τις πύλες του Κάστρου Καναζάβα, όπου αποτελούσε αρχικά τον εξωτερικό κήπο και καλύπτει 114.436,65 m² (πάνω από 25 στρέμματα). Ξεκίνησε το 1676 όταν ο 5ος νταϊμιό Μαέντα Τσουνανόρι μετέφερε τη διοίκησή του στο κάστρο και άρχισε να διαμορφώνει έναν κήπο σε αυτήν την περιοχή. Ωστόσο, αυτός ο κήπος καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1759.

Η αποκατάσταση του κήπου ξεκίνησε το 1774 από τον 11ο νταϊμιό Χαρουνάγκα, ο οποίος δημιούργησε τον Σμαραγδένιο Καταρράκτη (Μιντόρι-τάκι) και το Γιούγκαο-τέι, ένα τεϊοποτείο. Οι βελτιώσεις συνεχίστηκαν το 1822 όταν ο 12ος νταϊμιό Ναρινάγκα δημιούργησε τα στριφογυριστά ρυάκια του κήπου με νερό, που αντλήθηκε από το κανάλι Τατσούμι. Ο 13ος νταϊμιό Ναριγιάσου στη συνέχεια πρόσθεσε περισσότερα ρυάκια και επέκτεινε τη λίμνη Κασούμι. Με αυτό, η σημερινή μορφή του κήπου ολοκληρώθηκε. Ο κήπος άνοιξε για το κοινό στις 7 Μαΐου 1874.

Ο κήπος ονομάστηκε από την Ματσουντάιρα Σαντανόμπου μετά από αίτημα του Ναρινάγκα. Το όνομά του προήλθε από τα «Χρονικά των διάσημων κήπων Λουογιάνγκ» (洛陽名園記), ένα βιβλίο του Κινέζου ποιητή Λι Γκεφέι (李格非), και αντιπροσωπεύει τα έξι χαρακτηριστικά ενός τέλειου τοπίου: ευρυχωρία, απομόνωση, τεχνοτροπία, αρχαιότητα, υδάτινες οδούς και πανοράματα.