Το κάστρο χρονολογείται στην Αρχαιότητα και οι οχυρώσεις του ακολουθούν τα ίχνη ακρόπολης, με τέσσερις επόμενες φάσεις ανοικοδόμησης, που κυμαίνονται από την πρώιμη βυζαντινή περίοδο έως τον ύστερο Μεσαίωνα.[1] Το όνομα «Σόποτ» είναι σλαβικής προέλευσης.[1] Στα μεσαιωνικά ελληνικά έγγραφα, το κάστρο ονομάζεται Σόποτων ή Σοπωτός, από το οποίο προέρχεται το όνομά του σε άλλες γλώσσες. Το λιμάνι της αναφέρεται στους ελληνικούς λιμενοδείκτες με το όνομα Γαζόπολη.[1]

Η τοποθεσία αναφέρεται για πρώτη φορά στις αρχές του 13ου αιώνα, όταν ο αρχιεπίσκοπος Δημήτριος Χωματηνός έγραψε για την «αρχοντία Σωποτού», τμήμα της περιοχής Βαγενετίας.[1] Το 1258, ο Δεσπότης της Ηπείρου, Μιχαήλ Β΄ Κομνηνός Δούκας, έδωσε το κάστρο μαζί με το Βουθρωτό και το νησί της Κέρκυρας ως προίκα για την κόρη του Ελένη Αγγελίνα της Ηπείρου στον Μανφρέδο της Σικελίας.[1] Επέστρεψε υπό τον έλεγχο των Ηπειρωτών αμέσως μετά, προτού παραχωρηθεί και πάλι από τον Νικηφόρο Α΄ Κομνηνός Δούκας στον Κάρολος τον Ανδεγαυό το 1279.[1] Η περιοχή επέστρεψε ξανά στα χέρια Ηπειρωτών τις επόμενες δεκαετίες, αλλά στην εξέγερση των Ηπειρωτών. ενάντια στη βυζαντινή κυριαρχία των Παλαιολόγων το 1338–39, παρέμεινε πιστή στον Αυτοκράτορα Ανδρόνικο Γ΄ Παλαιολόγο.[1]

Μετά την οθωμανική κατάκτηση, ένα κτηματολόγιο του 1431 καταγράφει το Σόποτ με 60 νοικοκυριά και ως πρωτεύουσα ενός ναχιγέ.[1] Το 1456, στρατεύματα του Βασιλιά Αλφόνσο Ε΄ της Αραγωνίας δρούσαν στην περιοχή του Σομπάτο εναντίον των Οθωμανών.[1] Το 1470 ήταν υπό Ενετικό έλεγχο, υπό τη δικαιοδοσία του κυβερνήτη της Κέρκυρας. Στο τέλος του Οθωμανο-Βενετικού Πολέμου του 1463-1479, οι Οθωμανοί το διεκδίκησαν και προφανώς το έλαβαν. Το 1481, οι Αλβανοί με αρχηγό τον Γκιον Καστριότι το Νεότερο εισέβαλαν στη Νότια Αλβανία από την Ιταλία και κατέλαβαν το κάστρο,[2] αλλά υποχώρησαν το 1484. Το 1488, ο ντόπιος αλβανικός πληθυσμός επαναστάτησε κατά της οθωμανικής κυριαρχίας.[1]

Σώζονται τα τείχη του κάστρου, που ακολουθούν τις αρχαίες οχυρώσεις. Στο εσωτερικό, το μεσαιωνικό φρούριο χωριζόταν στα δύο μέσω ενός τείχους. Τριγωνικοί πύργοι προστέθηκαν αργότερα, πιθανώς κατά τη μεσοβυζαντινή περίοδο.[1] Στο εσωτερικό του κάστρου υπάρχουν ερείπια από διάφορα κτίρια και στέρνες.[1]