Kalmarunionen ( Ένωση του Κάλμαρ )

Η Ένωση του Κάλμαρ (δανικά, νορβηγικά και σουηδικά: Kalmarunionen, λατινικά: Unio Calmariensis) είναι ένας ιστοριογραφικός όρος που αφορά μια σειρά προσωπικών ενώσεων (1397–1523) οι οποίες ένωσαν τα τρία βασίλεια της Δανίας, της Νορβηγίας (που μετά συμπεριέλαβε την Ισλανδία, τη Γροινλανδία, και τις Φερόες Νήσους και, πριν την προσάρτηση τους από τη Σκωτία το 1471, το Σέτλαντ και τις Ορκάδες), και της Σουηδίας (που μετά συμπεριέλαβε τη Φινλανδία) υπό έναν μοναδικό μονάρχη, αν και ενδιάμεσα και με πληθυσμό μικρότερο από 3 εκατομμύρια.

Οι χώρες δεν είχαν παραδώσει την εθνική κυριαρχία τους ή την ανεξαρτησία τους, αλλά στην πράξη, δεν ήταν αυτόνομες, με τον κοινό μονάρχη να φέρει την κυριαρχία και, πρακτικά, να ηγείται της εξωτερικής πολιτικής· αποκλίνοντα συμφέροντα (ειδικά η δυσαρέσκεια της Σουηδικής αριστοκρατίας για τον κυρίαρχο ρόλο της Δανίας και του Χόλσταϊν) οδήγησαν σε μια σύγκρουση που θα εμπόδιζε την ένωση σε αρκετά διαστήματα από τη δεκαετία του 1430 μέχρι τη διάλυση της το 1523 όταν ο Γουσταύος Α' της Σουηδίας έγινε βασιλιάς της Σουηδίας.

Η Νορβηγία και οι υπερπόντιες κτήσεις της συνέχισαν να είναι μέρος του βασιλείου της Δανίας-Νορβηγίας υπό τη δυναστεία του Όλντενμπουργκ για σχεδόν τρεις αιώνες μέχρι τη διάλυση της το 1814.