المغرب

Μαρόκο
Cerry Chan - CC BY-SA 3.0 calflier001 - CC BY-SA 2.0 Ayman Abdelilah - CC BY-SA 4.0 Ben Javelina from Austin Town, USA - CC BY-SA 2.0 Val Traveler - CC BY-SA 4.0 bachmont - CC BY 2.0 Ben Javelina from Austin Town, USA - CC BY-SA 2.0 TomiValny - CC BY-SA 4.0 Rodrigo Silva - CC BY 2.0 TomiValny - CC BY-SA 4.0 Munfarid1 - CC BY-SA 4.0 Bernard Gagnon - CC BY-SA 3.0 bachmont - CC BY 2.0 AJFT - CC BY-SA 3.0 bachmont - CC BY 2.0 bachmont - CC BY 2.0 TomiValny - CC BY-SA 4.0 Robert Prazeres - CC BY-SA 4.0 Robert Prazeres - CC BY-SA 4.0 Ben Javelina from Austin Town, USA - CC BY-SA 2.0 Ymblanter - CC BY-SA 3.0 Michal Osmenda from Brussels, Belgium - CC BY-SA 2.0 ArnoldBetten at German Wikipedia - Public domain Momed.salhi - CC BY-SA 4.0 Vitold Muratov - CC BY-SA 3.0 Adam Jones, Ph.D. - CC BY-SA 3.0 bachmont - CC BY 2.0 Robert Prazeres - CC BY-SA 4.0 Loonybad - CC BY-SA 3.0 TomiValny - CC BY-SA 4.0 Gonzalo Riestra from España - CC BY 2.0 Bernard Gagnon - CC BY-SA 3.0 Nubduk - CC BY-SA 4.0 Antony Stanley from Gloucester, UK - CC BY-SA 2.0 Robert Prazeres - CC BY-SA 4.0 Robert Prazeres - CC BY-SA 4.0 양홍온 - Public domain Ben Javelina from Austin Town, USA - CC BY-SA 2.0 Bernard Gagnon - CC BY-SA 3.0 Ben Javelina from Austin Town, USA - CC BY-SA 2.0 Subhros - CC BY-SA 3.0 *pascal* from Savoie, France - CC BY 2.0 Boris Macek - CC BY-SA 3.0 MarokkoErfahren - CC BY-SA 4.0 Michal Osmenda from Brussels, Belgium - Public domain Ibrahim raji - CC BY-SA 3.0 Rosino - CC BY-SA 2.0 mwanasimba from La Réunion - CC BY-SA 2.0 Jorge Lascar - CC BY-SA 3.0 Edo 555 (talk) / Edo 555 at en.wikipedia - Public domain Vitold Muratov - CC BY-SA 3.0 Daemon11 - CC BY-SA 4.0 Hugues - CC BY-SA 2.0 Zanatos - CC BY-SA 4.0 Robert Prazeres - CC BY-SA 4.0 nssaw tawahd - FAL TomiValny - CC BY-SA 4.0 Abdel Charaf - CC BY-SA 4.0 Ben Javelina from Austin Town, USA - CC BY-SA 2.0 Val Traveler - CC BY-SA 4.0 Munfarid1 - CC BY-SA 4.0 MarokkoErfahren - CC BY-SA 4.0 ArnoldBetten at German Wikipedia - Public domain bachmont - CC BY 2.0 cat_collector - CC BY 2.0 Errammani abderrazak - CC BY-SA 4.0 Val Traveler - CC BY-SA 4.0 Richard Allaway - CC BY 2.0 bachmont - CC BY 2.0 No images

Context of Μαρόκο

Το Μαρόκο είναι μια αραβική, μουσουλμανική χώρα της Βόρειας Αφρικής. Το πολίτευμά του είναι η Συνταγματική Μοναρχία και έχει έκταση 446.550 τ.χλμ. και πληθυσμό 36.670.000 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022. Βρίσκεται στη βορειοδυτική άκρη της Αφρικής και συνορεύει ανατολικά με την Αλγερία, νότια με τη Μαυριτανία και βόρεια με την Ισπανία. Δυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό, ενώ στον βορρά από τη Μεσόγειο. Στο βόρειο άκρο του βρίσκεται η μια πλευρά από τα στενά του Γιβραλτάρ, σε απόσταση 14,33 χλμ. από την Ισπανία. Το Μαρόκο διοικεί το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Σαχάρας, που όμως από το 1976 έχει ανακηρυχτεί ανεξάρτητο κράτος και αναγνωρίζεται από 46 κράτη στον κόσμο. Πρωτεύουσα του Μαρόκου είναι το Ραμπάτ.

Αν και η περιοχή κατοικείται από την Παλαιολιθική Εποχή, το πρώτο μαροκινό κράτος ιδρύθηκε από τον Ιδρίς Α΄ το 788. Στη συνέχεια διοικήθηκε από μια σειρά ανεξάρτητων δυναστειών, φτάνοντας στο ζενίθ της ως περιφερειακή δύναμη τον 11ο και 12ο αι...Διαβάστε περισσότερα

Το Μαρόκο είναι μια αραβική, μουσουλμανική χώρα της Βόρειας Αφρικής. Το πολίτευμά του είναι η Συνταγματική Μοναρχία και έχει έκταση 446.550 τ.χλμ. και πληθυσμό 36.670.000 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022. Βρίσκεται στη βορειοδυτική άκρη της Αφρικής και συνορεύει ανατολικά με την Αλγερία, νότια με τη Μαυριτανία και βόρεια με την Ισπανία. Δυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό, ενώ στον βορρά από τη Μεσόγειο. Στο βόρειο άκρο του βρίσκεται η μια πλευρά από τα στενά του Γιβραλτάρ, σε απόσταση 14,33 χλμ. από την Ισπανία. Το Μαρόκο διοικεί το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Σαχάρας, που όμως από το 1976 έχει ανακηρυχτεί ανεξάρτητο κράτος και αναγνωρίζεται από 46 κράτη στον κόσμο. Πρωτεύουσα του Μαρόκου είναι το Ραμπάτ.

Αν και η περιοχή κατοικείται από την Παλαιολιθική Εποχή, το πρώτο μαροκινό κράτος ιδρύθηκε από τον Ιδρίς Α΄ το 788. Στη συνέχεια διοικήθηκε από μια σειρά ανεξάρτητων δυναστειών, φτάνοντας στο ζενίθ της ως περιφερειακή δύναμη τον 11ο και 12ο αιώνα, υπό τις δυναστείες των Αλμοραβιδών και των Αλμοαδών, όταν έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της Ιβηρικής Χερσονήσου και του Μαγκρέμπ. Τον 15ο και τον 16ο αιώνα, το Μαρόκο αντιμετώπισε εξωτερικές απειλές για την κυριαρχία του, με την Πορτογαλία να καταλαμβάνει κάποια εδάφη και την Οθωμανική Αυτοκρατορία να καταπατά εδάφη του στα ανατολικά. Οι δυναστείες των Μαρινιδών και των Σααντί κατά τα άλλα αντιστάθηκαν στην ξένη κυριαρχία και το Μαρόκο ήταν το μόνο βορειοαφρικανικό έθνος που γλίτωσε από την οθωμανική κυριαρχία. Η δυναστεία των Αλαουϊτών, που κυβερνά τη χώρα μέχρι σήμερα, κατέλαβε την εξουσία το 1631 και κατά τους επόμενους δύο αιώνες επέκτεινε τις διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις με τον δυτικό κόσμο. Η στρατηγική θέση του Μαρόκου κοντά στην είσοδο της Μεσογείου προσέλκυσε ανανεωμένα το ευρωπαϊκό ενδιαφέρον. Το 1912, η Γαλλία και η Ισπανία χώρισαν τη χώρα σε αντίστοιχα προτεκτοράτα, διατηρώντας μια διεθνή ζώνη στην Ταγγέρη. Μετά από ταραχές και εξεγέρσεις κατά της αποικιοκρατίας, το 1956 το Μαρόκο ανέκτησε την ανεξαρτησία του και επανενώθηκε.

Μετά την ανεξαρτησία, το Μαρόκο παρέμεινε σχετικά σταθερό. Έχει την πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία στην Αφρική και ασκεί σημαντική επιρροή τόσο στην Αφρική όσο και στον αραβικό κόσμο. Θεωρείται μεσαία δύναμη στις παγκόσμιες υποθέσεις και είναι μέλος του Αραβικού Συνδέσμου, της Ένωσης για τη Μεσόγειο και της Αφρικανικής Ένωσης. Το Μαρόκο είναι μια ενιαία ημισυνταγματική μοναρχία με εκλεγμένο κοινοβούλιο. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από τον βασιλιά του Μαρόκου και τον πρωθυπουργό, ενώ η νομοθετική εξουσία ανήκει στα δύο σώματα του κοινοβουλίου: τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Βουλή των Συμβούλων. Η δικαστική εξουσία ανήκει στο Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο μπορεί να ελέγχει την εγκυρότητα των νόμων, των εκλογών και των δημοψηφισμάτων. Ο βασιλιάς έχει τεράστιες εκτελεστικές και νομοθετικές εξουσίες, ιδιαίτερα σε στρατιωτικές, εξωτερικές και θρησκευτικές υποθέσεις και μπορεί να εκδώσει διατάγματα που ονομάζονται νταχίρ, τα οποία έχουν ισχύ νόμου, και μπορεί επίσης να διαλύσει το κοινοβούλιο μετά από διαβούλευση με τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο του συνταγματικού δικαστηρίου.

More about Μαρόκο

Basic information
  • Currency Ντιρχάμ Μαρόκου
  • Native name المغرب
  • Calling code +212
  • Internet domain .ma
  • Mains voltage 220V/50Hz
  • Democracy index 5.04
Population, Area & Driving side
  • Population 37076584
  • Area 446550
  • Driving side right
Ιστορικό
  • Προϊστορία και αρχαιότητα

    Η περιοχή του σημερινού Μαρόκου έχει κατοικηθεί τουλάχιστον από την παλαιολιθική εποχή, ξεκινώντας κάπου μεταξύ 190.000 και 90.000 π.Χ. Μια πρόσφατη δημοσίευση πρότεινε ότι υπάρχουν στοιχεία για ακόμη παλαιότερη ανθρώπινη κατοίκηση στην περιοχή: απολιθώματα Homo sapiens που ανακαλύφθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 2000 κοντά στην ακτή του Ατλαντικού στο Τζεμπέλ Ιρούντ χρονολογήθηκαν στα 315.000 χρόνια πριν.[1] Κατά την Ανώτερη Παλαιολιθική, το Μαγκρέμπ ήταν πιο εύφορο από ό,τι είναι σήμερα, θυμίζοντας σαβάνα, σε αντίθεση με το σύγχρονο άνυδρο τοπίο.[2] Πριν από είκοσι δύο χιλιάδες χρόνια, τον προϋπάρχοντα Ατερικό πολιτισμό διαδέχθηκε ο Ιβηρομαυριτανικός πολιτισμός, ο οποίος μοιραζόταν ομοιότητες με τους ιβηρικούς πολιτισμούς, και τον διαδέχθηκε ο πολιτισμός του Λάγυνου στο Μαρόκο.

    Στην αρχή της περιόδου της Κλασικής Αρχαιότητας, η Βορειοδυτική Αφρική και το Μαρόκο εντάχθηκαν στον ευρύτερο αναδυόμενο μεσογειακό κόσμο από τους Φοίνικες, οι οποίοι ίδρυσαν εκεί εμπορικές αποικίες και οικισμούς, οι πιο ουσιαστικοί από τους οποίους ήταν η Τσελάχ, η Λιξός και η Μογκαντόρ,[3] η οποία ιδρύθηκε ως φοινικική αποικία ήδη από τον 6ο αιώνα π.Χ.[4] 

    ...Διαβάστε περισσότερα
    Προϊστορία και αρχαιότητα

    Η περιοχή του σημερινού Μαρόκου έχει κατοικηθεί τουλάχιστον από την παλαιολιθική εποχή, ξεκινώντας κάπου μεταξύ 190.000 και 90.000 π.Χ. Μια πρόσφατη δημοσίευση πρότεινε ότι υπάρχουν στοιχεία για ακόμη παλαιότερη ανθρώπινη κατοίκηση στην περιοχή: απολιθώματα Homo sapiens που ανακαλύφθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 2000 κοντά στην ακτή του Ατλαντικού στο Τζεμπέλ Ιρούντ χρονολογήθηκαν στα 315.000 χρόνια πριν.[1] Κατά την Ανώτερη Παλαιολιθική, το Μαγκρέμπ ήταν πιο εύφορο από ό,τι είναι σήμερα, θυμίζοντας σαβάνα, σε αντίθεση με το σύγχρονο άνυδρο τοπίο.[2] Πριν από είκοσι δύο χιλιάδες χρόνια, τον προϋπάρχοντα Ατερικό πολιτισμό διαδέχθηκε ο Ιβηρομαυριτανικός πολιτισμός, ο οποίος μοιραζόταν ομοιότητες με τους ιβηρικούς πολιτισμούς, και τον διαδέχθηκε ο πολιτισμός του Λάγυνου στο Μαρόκο.

    Στην αρχή της περιόδου της Κλασικής Αρχαιότητας, η Βορειοδυτική Αφρική και το Μαρόκο εντάχθηκαν στον ευρύτερο αναδυόμενο μεσογειακό κόσμο από τους Φοίνικες, οι οποίοι ίδρυσαν εκεί εμπορικές αποικίες και οικισμούς, οι πιο ουσιαστικοί από τους οποίους ήταν η Τσελάχ, η Λιξός και η Μογκαντόρ,[3] η οποία ιδρύθηκε ως φοινικική αποικία ήδη από τον 6ο αιώνα π.Χ.[4] 

     Ρωμαϊκά ερείπια της Βολούμπιλις.

    Το Μαρόκο έγινε αργότερα μέρος της Καρχηδονιακής αυτοκρατορίας. Το παλαιότερο γνωστό ανεξάρτητο μαροκινό κράτος ήταν το βασίλειο των Βερβερίνων της Μαυριτανίας, υπό τον βασιλιά Μπάγκα.[5] Αυτό το αρχαίο βασίλειο (δεν πρέπει να συγχέεται με το σύγχρονο κράτος της Μαυριτανίας) άκμασε γύρω στο 225 π.Χ. ή παλαιότερα.

    Η Μαυριτανία έγινε υποτελές βασίλειο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 33 π.Χ. Ο αυτοκράτορας Κλαύδιος προσάρτησε τη Μαυριτανία απευθείας το 44 μ.Χ., καθιστώντας τη ρωμαϊκή επαρχία που κυβερνάται από έναν αυτοκρατορικό κυβερνήτη.

    Κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «κρίσης του 3ου αιώνα», τμήματα της Μαυριτανίας ανακατακτήθηκαν από βερβερικές φυλές. Ως αποτέλεσμα, στα τέλη του 3ου αιώνα, η άμεση ρωμαϊκή κυριαρχία είχε περιοριστεί σε μερικές παράκτιες πόλεις, όπως το Σέπτουμ (Θέουτα). Όταν, το 429 μ.Χ., η περιοχή καταστράφηκε από τους Βάνδαλους, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έχασε τις υπόλοιπες κτήσεις της στη Μαυριτανία και οι τοπικοί Μαυρο-Ρωμαίοι βασιλείς ανέλαβαν τον έλεγχό τους. Στη δεκαετία του 530, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, υπό τον έλεγχο του Βυζαντίου, αποκατέστησε την άμεση αυτοκρατορική κυριαρχία του Σέπτουμ και την Τίγγιδα (σύγχρονη Ταγγέρη), οχύρωσε την Τίγγιδα και έχτισε εκκλησία.

    Ίδρυση και πρώιμη ισλαμική εποχή  Ιδρισιδικό νόμισμα στη Φεζ, 840 μ.Χ.

    Η μουσουλμανική κατάκτηση του Μαγκρέμπ, που ξεκίνησε στα μέσα του 7ου αιώνα, ολοκληρώθηκε από το Χαλιφάτο των Ομεϋαδών στις αρχές του επόμενου αιώνα, μεταφέροντας την αραβική γλώσσα και το Ισλάμ στην περιοχή. Αν και μέρος της ευρύτερης Ισλαμικής Αυτοκρατορίας, το Μαρόκο οργανώθηκε αρχικά ως υποτελής επαρχία της Ιφρικίγια, με τους τοπικούς κυβερνήτες να διορίζονται από τον μουσουλμάνο κυβερνήτη στο Καϊρουάν.[6]

    Οι αυτόχθονες Βερβερικές φυλές υιοθέτησαν το Ισλάμ, αλλά διατήρησαν τους εθιμικούς τους νόμους. Πλήρωναν επίσης φόρους και φόρο τιμής στη νέα μουσουλμανική διοίκηση.[7] Το πρώτο ανεξάρτητο μουσουλμανικό κράτος στην περιοχή του σύγχρονου Μαρόκου ήταν το Βασίλειο του Νέκορ, ένα εμιράτο που ιδρύθηκε από τον Σαλίχ Α΄ ιμπν Μανσούρ το 710, ως υποτελές κράτος του Χαλιφάτου των Ομαγιάδων. Μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης των Βερβέρων το 739, οι Βέρβεροι σχημάτισαν άλλα ανεξάρτητα κράτη όπως η Μικνάσα της Σιτζιλμάσα και η Μπαργκαβάτα.

     Το αλ-Καραουιγίν, που ιδρύθηκε στη Φεζ τον 9ο αιώνα, ήταν ένα σημαντικό πνευματικό, λογοτεχνικό και πνευματικό κέντρο.

    Σύμφωνα με τον μεσαιωνικό μύθο, ο Ιντρίς ιμπν Αμπντάλα κατέφυγε στο Μαρόκο μετά τη σφαγή της φυλής του από τους Αββαδίσες στο Ιράκ. Έπεισε τις φυλές των Βερβέρων να διακόψουν την υποτέλειά τους στους μακρινούς Αββασίδες χαλίφηδες στη Βαγδάτη και ίδρυσε τη δυναστεία των Ιδρισιδών το 788. Οι Ιδρισίδες ίδρυσαν τη Φεζ ως πρωτεύουσά τους και το Μαρόκο έγινε κέντρο θρησκευτικών σπουδών και μεγάλη περιφερειακή δύναμη. Οι Ιδρισίδες εκδιώχθηκαν το 927 από το Χαλιφάτο των Φατιμιδών και τους συμμάχους τους, τους Μικνάσα, οι οποίοι αυτονομήθηκαν από τους Φατιμίδες το 932. Με τη σειρά τους απομακρύνθηκαν από την εξουσία από τη Μαγκράουα της Σιτζιλμάσα το 980.

     Η αυτοκρατορία της Αλμοαδών στη μεγαλύτερη έκτασή της, περίπου το 1212.

    Από τον 11ο αιώνα και μετά, εμφανίστηκαν μια σειρά από δυναστείες Βερβέρων.[8] Υπό τη δυναστεία των Αλμοραβίδων και τη δυναστεία των Αλμοαδών, το Μαρόκο κυριαρχούσε στο Μαγκρέμπ, στην αλ-Άνταλους στην Ιβηρική και στην περιοχή της δυτικής Μεσογείου. Τον 13ο και 14ο αιώνα οι Μαρινίδες κατείχαν την εξουσία στο Μαρόκο και προσπάθησαν να αναπαράγουν τις επιτυχίες των Αλμοαδών μέσω στρατιωτικών εκστρατειών στην Αλγερία και την Ισπανία. Ακολούθησαν οι Βατασίδες. Τον 15ο αιώνα, η Ρεκονκίστα τερμάτισε τη μουσουλμανική κυριαρχία στην Ιβηρία και πολλοί Μουσουλμάνοι και Εβραίοι κατέφυγαν στο Μαρόκο.

    Αλληλεπίδραση με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις

    Το 1549, η περιοχή περιήλθε σε διαδοχικές αραβικές δυναστείες που ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από τον προφήτη Μωάμεθ: πρώτα η δυναστεία των Σααντί που κυβέρνησε από το 1549 έως το 1659 και στη συνέχεια η δυναστεία των Αλαουϊτών, που παραμένει στην εξουσία από τον 17ο αιώνα. Αυτή την περίοδο στο Μαρόκο επιτέθηκε η Ισπανία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία προς τα δυτικά.

    Μετά από μια περίοδο πολιτικού κατακερματισμού και συγκρούσεων κατά τη διάρκεια της παρακμής της δυναστείας των Σααντί, το Μαρόκο επανενώθηκε τελικά από τον Αλαουίτη σουλτάνο αλ-Ρασίντ στα τέλη της δεκαετίας του 1660, ο οποίος κατέλαβε τη Φεζ το 1666 και το Μαρακές το 1668.[9]:230[10]:225 Οι Αλαουίτες κατάφεραν να εδρεωθούν στην εξουσία και ενώ το βασίλειο ήταν μικρότερο από τα προηγούμενα στην περιοχή, παρέμεινε αρκετά πλούσιο και άρχισε να δημιουργεί παρά τις τοπικές αντιδράσεις ένα ενιαίο κράτος.[11] Κατέλαβε εκ νέου την Ταγγέρη από τους Άγγλους, που την είχαν εγκαταλείψει το 1684. και έδιωξε τους Ισπανούς από τη Λαράτσε το 1689. Οι Πορτογάλοι εγκατέλειψαν το Μαζαγκάο, την τελευταία τους επικράτεια στο Μαρόκο, το 1769. Ωστόσο, η πολιορκία της Μελίγια έληξε με ήττα το 1775.

    Καθώς η Ευρώπη βιομηχανοποιήθηκε, η Βορειοδυτική Αφρική εκτιμήθηκε όλο και περισσότερο ως υποψήφια για αποικισμό. Η Γαλλία έδειξε έντονο ενδιαφέρον για το Μαρόκο ήδη από το 1830, όχι μόνο για να προστατεύσει τα σύνορα της αλγερινής επικράτειάς της, αλλά και λόγω της στρατηγικής θέσης του Μαρόκου με ακτές στη Μεσόγειο και στον Ατλαντικό.[12] Το 1860, μια διαμάχη για τον θύλακα της Θέουτα της Ισπανίας οδήγησε την Ισπανία να κηρύξει τον πόλεμο. Η νικήτρια Ισπανία κέρδισε έναν περαιτέρω θύλακα και διεύρυνε την επικράτεια της Θέουτα. Το 1884, η Ισπανία δημιούργησε ένα προτεκτοράτο στις παράκτιες περιοχές του Μαρόκου.

     Ο πληθυσμός της Ταγγέρης το 1873 περιελάμβανε 40.000 μουσουλμάνους, 31.000 Ευρωπαίους και 15.000 Εβραίους.[13]

    Το 1904, η Γαλλία και η Ισπανία χάραξαν ζώνες επιρροής στο Μαρόκο. Η αναγνώριση από το Ηνωμένο Βασίλειο της σφαίρας επιρροής της Γαλλίας προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας με αποτέλεσμα τη Μαροκινή κρίση του 1905. Το θέμα επιλύθηκε στη Διάσκεψη του Αλχεθίρας το 1906. Η κρίση του Αγκαντίρ του 1911 αύξησε τις εντάσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Η Συνθήκη της Φεζ το 1912 κατέστησε το Μαρόκο προτεκτοράτο της Γαλλίας και πυροδότησε τις ταραχές της Φεζ το 1912.[14] Η Ισπανία διατήρησε το παράκτιο προτεκτοράτο της. Με την ίδια συνθήκη, η Ισπανία ανέλαβε τον ρόλο της προστάτιδας δύναμης στις ζώνες της βόρειας και νότιας Σαχάρας.[15]

    Η εξορία σουλτάνου Μωάμεθ Ε' το 1953 στη Μαδαγασκάρη και η αντικατάστασή του από τον αντιδημοφιλή Μοχάμεντ Μπεν Ααράφα με αποτέλεσμα αντιδράσεις στα γαλλικά και ισπανικά προτεκτοράτα. Οι βιαιότερες από αυτές εκδηλώθηκαν στην Ούτζντα όπου Μαροκινοί επιτέθηκαν στους Γάλλους και άλλους Ευρωπαίους κατοίκους στους δρόμους. Η Γαλλία επέτρεψε στον Μωάμεθ Ε' να επιστρέψει το 1955 και οι διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην ανεξαρτησία του Μαρόκου ξεκίνησαν τον επόμενο χρόνο.[16] Τον Μάρτιο του 1956 το Μαρόκο ανέκτησε την ανεξαρτησία του από τη Γαλλία ως «Βασίλειο του Μαρόκου». Ένα μήνα αργότερα, η Ισπανία παραχώρησε το προτεκτοράτο της στο Βόρειο Μαρόκο στο νέο κράτος, αλλά διατήρησε τους δύο παράκτιους θύλακές της (Θέουτα και Μελίγια) στις ακτές της Μεσογείου.

    Μετά την ανεξαρτησία  Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Μαρόκου το 1944.

    Μετά τον θάνατο του Μωάμεθ Ε', ο Χασάν Β' έγινε βασιλιάς του Μαρόκου στις 3 Μαρτίου 1961. Το Μαρόκο διεξήγαγε τις πρώτες του γενικές εκλογές το 1963. Ωστόσο, ο Χασάν κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ανέστειλε το κοινοβούλιο το 1965. Το 1971, υπήρξε μια αποτυχημένη προσπάθεια καθαίρεσης του βασιλιά και δημιουργίας δημοκρατίας.

    Ο ισπανικός θύλακας του Ιφνί στον νότο επιστράφηκε στο Μαρόκο το 1969. Το κίνημα Πολισάριο ιδρύθηκε το 1973, με στόχο την ίδρυση ενός ανεξάρτητου κράτους στην ισπανική Σαχάρα. Στις 6 Νοεμβρίου 1975, ο βασιλιάς Χασάν ζήτησε εθελοντές να πάνε στην Ισπανική Σαχάρα. Περίπου 350.000 άμαχοι αναφέρθηκαν ότι συμμετείχαν στην «Πράσινη Πορεία».[17] Ένα μήνα αργότερα, η Ισπανία συμφώνησε να εγκαταλείψει την ισπανική Σαχάρα, η οποία έγινε σύντομα Δυτική Σαχάρα, και να τη μεταφέρει στον κοινό έλεγχο Μαρόκου-Μαυριτανίας, παρά τις αντιρρήσεις και τις απειλές στρατιωτικής επέμβασης από την Αλγερία. Οι μαροκινές δυνάμεις κατέλαβαν το έδαφος.

    Τα στρατεύματα του Μαρόκου και της Αλγερίας συγκρούστηκαν σύντομα στη Δυτική Σαχάρα. Το Μαρόκο και η Μαυριτανία χώρισαν τη Δυτική Σαχάρα. Οι μάχες μεταξύ του μαροκινού στρατού και των δυνάμεων του Πολισάριο συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια, με τον παρατεταμένο πόλεμο να αποτελεί σημαντική οικονομική πληγή για το Μαρόκο. Το 1983, ο Χασάν ακύρωσε τις προγραμματισμένες εκλογές εν μέσω πολιτικής αναταραχής και οικονομικής κρίσης. Το 1984, το Μαρόκο αποχώρησε από τον Οργανισμό Αφρικανικής Ενότητας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την είσοδο της Δημοκρατίας της Σαχάρας στον οργανισμό.

    Οι αλγερινές αρχές υπολόγισαν τον αριθμό των προσφύγων Σαχράουι στην Αλγερία σε 165.000.[18] Οι διπλωματικές σχέσεις με την Αλγερία αποκαταστάθηκαν το 1988. Το 1991, ξεκίνησε μια εκεχειρία στη Δυτική Σαχάρα υπό την εποπτεία του ΟΗΕ, αλλά το καθεστώς της επικράτειας παραμένει μη αποφασισμένο και αναφέρονται παραβιάσεις της κατάπαυσης του πυρός.

    Οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις στη δεκαετία του 1990 οδήγησαν στη σύσταση δύο νομοθετικών σωμάτων το 1997 και η πρώτη κυβέρνηση του Μαρόκου υπό την ηγεσία της αντιπολίτευσης ανήλθε στην εξουσία το 1998.

    Ο βασιλιάς Χασάν Β' πέθανε το 1999 και τον διαδέχθηκε ο γιος του, Μωάμεθ ΣΤ'. Είναι ένας προσεκτικός εκσυγχρονιστής που έχει εισαγάγει κάποιες οικονομικές και κοινωνικές ελευθερίες.[19]

    Oldest Homo sapiens fossil claim rewrites our species' history News. Rubella, D. (1984). «Environmentalism and Pi Paleolithic economies in the Maghreb (c. 20,000 to 5000 B.P.)». Στο: J.D. Clark & S.A. Brandt. From hunters to farmers the causes and consequences of food production in Africa. Berkeley: University of California Press. σελίδες 41–56. ISBN 978-0520045743.  The Megalithic Portal and Megalith Map. «C. Michael Hogan, Mogador: Promontory Fort, The Megalithic Portal, ed. Andy Burnham». Megalithic.co.uk. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2010.  Moscati, Sabatino (2001) The Phoenicians, Tauris, (ISBN 1-85043-533-2) Livy Ab Urbe Condita Libri 29.30 Abun-Nasr 1987, p.33 Abun-Nasr 1987, pp. 33–34 Ramirez-Faria, Carlos (2007). Concise Encyclopaedia of World History. ISBN 978-81-269-0775-5.  Jamil M. Abun-Nasr (20 Αυγούστου 1987). A History of the Maghrib in the Islamic Period. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-33767-0.  Rivet, Daniel (2012). Histoire du Maroc: de Moulay Idrîs à Mohammed VI. Fayard.  "Morocco (Page 8 of 9)". Pennell, C. R. (2000). Morocco since 1830: A History. New York: New York University Press. σελ. 40. ISBN 978-0814766774.  «Tangier(s)». Tangier(s).  Hirschberg, H. Z (1981). A history of the Jews in North Africa: From the Ottoman conquests to the present time / edited by Eliezer Bashan and Robert Attal. BRILL. σελ. 318. ISBN 978-90-04-06295-5.  Furlong, Charles Wellington (1911). «The French Conquest Of Morocco: The Real Meaning Of The International Trouble». The World's Work: A History of Our Time XXII: 14988–14999. https://books.google.com/books?id=rHAAAAAAYAAJ&pg=RA1-PA14988.  "Morocco (Page 9 of 9)". «Morocco profile – Timeline». BBC News. 19 September 2012. https://www.bbc.co.uk/news/world-africa-14123260. Ανακτήθηκε στις 9 January 2013.  «Yahoo! Groups». groups.yahoo.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2001. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2022.  «Morocco's king pardons satirist». BBC News. 7 January 2004. http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/3376601.stm. 
    Read less

Phrasebook

Δύο
اثنين
Τρία
ثلاثة
Τέσσερα
أربعة
Πέντε
خمسة
Εξι
ستة
Επτά
سبعة
Οκτώ
ثمانية
Εννέα
تسع
Δέκα
عشرة
συγγνώμη
أنا آسف
Που είναι η τουαλέτα?
أين الحمام؟
Διαδίκτυο
إنترنت

Where can you sleep near Μαρόκο ?

Booking.com
487.381 visits in total, 9.187 Points of interest, 404 Destinations, 7 visits today.