Ο πύργος του Ιωάννη Β΄

Το Αλκάθαρ της Σεγόβια, όπως και πολλές άλλες οχυρώσεις στην Ισπανία, ξεκίνησε ως αραβικό οχυρό, το οποίο με τη σειρά του χτίστηκε πάνω σε ένα ρωμαϊκό οχυρό, από το οποίο όμως σώζονται λίγα δομικά χαρακτηριστικά. Λίγες πέτρες που σώζονται είναι παρόμοιες με αυτές του ρωμαϊκού υδραγωγείου της Σεγόβια.[1] Η πρώτη αναφορά σε αυτό το Αλκάθαρ έγινε το 1120, περίπου 32 χρόνια μετά την ανακατάληψη της πόλης από τους Χριστιανούς (κατά τη διάρκεια της περιόδου στην οποία ο Αλφόνσο ΣΤ΄ του Λεόν και της Καστίλλης ανακατέλαβε εκτάσεις νότια του Ντουέρο μέχρι το Τολέδο και ακόμη πιο μακριά). Το κτίριο αναφέρεται για πρώτη φορά ως Αλκάθαρ το 1155, σε μια επιστολή που ανήκει στο αρχείο του καθεδρικού της Σεγόβια.[2]

Το σχήμα και η μορφή που είχε το Αλκάθαρ μέχρι τη βασιλεία του Αλφόνσο Η΄ (1155-1214) δεν είναι γνωστά, όμως παλαιότερες καταγραφές αναφέρουν ένα ξύλινο φράκτη. Οπότε, είναι πολύ πιθανόν ότι πριν τη βασιλεία του Αλφόνσο Η΄, δεν ήταν κάτι περισσότερο από ένα ξύλινο οχυρό το οποίο κατασκευάστηκε πάνω σε αρχαία ρωμαϊκά θεμέλια. Ο Αλφόνσο Η΄ και η σύζυγός του, Ελεονώρα των Πλανταγενέτων, μετέτρεψαν το Αλκάθαρ σε κύρια κατοικία τους και έγιναν πολλές εργασίες ώστε να ανεγερθούν τα πρώτα τμήματα του πέτρινου οχυρού που βλέπουμε σήμερα.

 Το Αλκάθαρ όπως φαίνεται από τον νότο Οπλοστάσιο

Το Αλκάθαρ, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, παρέμεινε μία από τις αγαπημένες κατοικίες των μοναρχών του βασιλείου της Καστίλης και οχυρό-κλειδί στην άμυνα του βασιλείου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου κατασκευάστηκε το σημερινό κτίριο και το παλάτι επεκτάθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους μονάρχες της δυναστείας Τραστάμαρα.

Το 1258, τμήματα του Αλκάθαρ έπρεπε να ξαναχτιστούν από τον βασιλιά Αλφόνσο Ι΄ μετά την κατάρρευση μίας οροφής και λίγο αργότερα, τη μετατροπή της αίθουσας των βασιλέων σε κοινοβούλιο. Όμως, ο άνθρωπος ο οποίος συνεισέφερε περισσότερο απ'όλους στη συνεχιζόμενη κατασκευή του Αλκάθαρ ήταν ο βασιλιάς Ιωάννης Β΄, ο οποίος έκτισε τον «Νέο Πύργο» (πύργος του Ιωάννη Β΄ όπως είναι γνωστός σήμερα).

Το 1474, το Αλκάθαρ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην άνοδο της βασίλισσας Ισαβέλλας Α΄ της Καστίλης. Τις 12 Δεκεμβρίου, τα νέα του θανάτου του βασιλιά Ερίκου Δ΄ στη Μαδρίτη έφτασαν στη Σεγόβια και η Ισαβέλλα κρύφτηκε αμέσως εντός των τοιχών του Αλκάθαρ, όπου είχε την υποστήριξη του Ανδρές Καμπρέρα και του συμβουλίου της Σεγόβια. Στέφθηκε την επόμενη μέρα βασίλισσα της Καστίλης και της Λεόν.

Η επόμενη σημαντική ανακαίνιση στο Αλκάθαρ έλαβε χώρα από τον βασιλιά Φίλιππο Β΄, μετά τον γάμο του με την Άννα της Αυστρίας. Πρόστεσε τους μυτερούς οβελούς από σχιστόλιθο ώστε να μοιάζει με τα κάστρα της κεντρικής Ευρώπης. Το 1587, ο αρχιτέκτονας Φρανθίσκο δε Μοράρ ολοκλήρωσε τον κύριο κήπο και το Σχολείο της Τιμής του κάστρου.

Η βασιλική αυλή τελικά μετακινήθηκε στη Μαδρίτη και το Αλκάθαρ τότε μετατράπηκε σε κρατική φυλακή για σχεδόν δύο αιώνες πριν ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ ιδρύσει τη βασιλική σχολή πυροβολικού το 1762. Το κτίριο συνέχισε να στεγάζει τη σχολή για σχεδόν 100 χρόνια, μέχρι τις 6 Μαρτίου 1862, όταν μία φωτιά κατέστρεψε την οροφή του θησαυροφυλακίου, του οπλοστασίου, των κοιτώνων και το πλαίσιο.

Το κτίριο άρχισε να αποκαθίσταται στην αρχική του κατάσταση το 1882. Το 1896, ο βασιλιάς Αλφόνσο ΙΓ΄ διέταξε το Αλκάθαρ να δοθεί στο υπουργείο πολέμου ως στρατιωτική ακαδημία.